Depremin Gölgesinde Bayram
Büyük bir gürültü ile uyandılar sabahın şafağında, sessiz çığlıklarla veda ettiler. Gittiler, göçtüler bu diyarlardan, geriye boynu bükük nice yetimler kaldı.
Enkazlarda hububatlar filizlendi, yüreklerimiz dağlandı adeta.
Tüten ocaklar bomboştu. Ocaklar enkaz yığınına dönüşmüştü ve gözlerden yaş ırmaklar gibi akıp gidiyordu. Annelerin yaşlı gözleri hasretle yol gözlerdi, sıcak kucakları, sarıp sarmalayacak çocukları beklerdi. Evlat acısıydı yüreklerimizi dağlayan. Yapayalnızdı kimi anne, baba, eş ve dost.
Deprem bölgesinde enkazlar kaldırılıyordu, bu bir bayram temizliği ve hazırlığı değildi belki de yeniden, yepyeni bir umutla yaraları sarma adına toplumsal inşa ve imar, hayata tutunma hazırlığı ve çalışması idi.
Bir sessizlik ve belirsizlik hâkimdi. Bakışlar hasret doluydu. Çetin geçen bir kışın ardından baharla birlikte sessiz bir bayrama giriliyordu.
Sessiz ve kimsesiz geçen bayram.
Siz bayramınızı sessiz kutlayın çünkü bazı evlerin bayram namazlarından dönen babaları kalmadı, babaların beklentisi olan yavruları, evlerin kahvaltı ve bayramlık yemek hazırlayan anneleri, sarılıp elleri öpülecek nineleri, dedeleri, amcaları, halaları ve dayıları kalmadı.
Ne gidecek eşi, dostu ve ne de akrabası, teselli edecek kimsesi kalmadı.
bu da geçer elbet, acılar dinecek, hayat kaldığı yerden devam edecek.
Tüm musibetlere rağmen binler şükür…
Bayramımız mübarek olsun…
