Çocuk eğitiminin önemli bir parçası olan disiplin, davranışları etkili bir şekilde kontrol altında tutmaktır. Bu nedenle disiplin, çocuk eğitiminde ihmal edilmemesi gereken en önemli unsurlardan biridir…

Disiplin, çocuğun iyi bir karaktere sahip olması, öz denetim kazanması, olgun bireyliğe erişince topluma kendini kabul ettirmesi, sağlam ve kararlı bir hayat yaşayabilmesi için gereklidir. Disiplinin çoğu zaman gerçek manası dışında, özellikle ceza ve katı kurallar olarak algılanması, hem anne-babanın amacına ulaşamamasına hem de çocuğun kişiliği bakımından kötü bir karakter sahibi olmasına sebep olmaktadır.

Sağlıklı birey yetiştirmek için disiplin gereklidir. Disiplinin sağlıklı olabilmesi için de tutarlılık şarttır. Tutarsız bir disiplin, çocuğun kararsız oluşuna neden olmaktadır. Anne-babanın tutarsızlığı çocuğun nerde duracağına bir türlü karar verememesine sebep olacaktır.

Anne, çocuk eğitimde her zaman öncü ise de, çoğu zaman babanın yanlış tutumu annenin verdiği eğitimi yanlış bir noktaya çekmektedir. Ailede disiplinin oluşabilmesi için eşlerin birbirleriyle uyumlu olması gerekmektedir. Ortak kararlar verilmeli, ortak hareket edilmelidir. Tutarlı bir disiplin, tutarlı bireylerin yetişmesinde etkin rol oynar. Zira çocuğun söylenenden ziyade eylemlerden ders çıkardığını ve bu bağlamda ahlaki ve psikolojik yapısının geliştiğini unutmamak gerek. Anne ve babanın aile ortamında sergilediği pozitif hareketler, birbirleriyle olan diyalogları çocuk üzerinde artı huyların var olmasına ve gelişmesine sebep oluyorsa, anlaşmazlık ve bir noktada birleşememek de aynı şekilde çocuğun kişisel ve ahlaki bozukluklar kazanmasına vesile olmaktadır.

Çocuğunun disiplinli olmasını isteyen ebeveynler, önceliği kendilerine vermeliler… Birbirleriyle anlaşma ve ortak kararlar verme konusunda başarılı olamayan ebeveynler hiçbir zaman disiplinli çocuk yetiştiremezler. Aile büyüklerinin her adımını izleyen çocuk büyüdükçe ebeveynini bile aşan ciddi problemlerle karşı karşıya kalacaktır. Annenin koyduğu bir kuralı baba yok sayıyorsa ya da babanın kuralı anne engeline takılıyorsa burada bir tutarsızlık söz konusudur.

Örneğin, namaz konusunda itina gösteren bir annenin kuralı, babanın “çocuğu sıkma, biraz oyun oynasın sonra kılar” sözüne takılıyorsa çocuk, kendine uygun olanı seçer ve her zaman kendince pozitif bir yaklaşım sergileyen babanın gözlerinin içine bakar.

Disiplinde tutarlılık yoksa ebeveyn ile çocuk arasında ciddi problemler de baş gösterir. Çocuğa uygulanması gereken disiplin, ceza ve katı kurallar eşliğinde verilmemelidir. Kuralın neden konduğu çocuğa anlatılmalıdır. Bu konu, çocuğun anlayacağı bir dille anlatılmalıdır.

Disiplin diye bilinen katı kurallar ve beraberinde verilen cezalar kısa bir sonra çocuğun hırçınlaşmasına sebep olacağı gibi çocuğun içine kapanık, kendini ifade edememe, azarlanma korkusuna sebep olacaktır. Sürekli “yapma” sözcüğünü duyan bir çocuk hareket alanının kısıtlandığını, kendine değer verilmediğini düşünmeye başlar. Disiplin, hiçbir zaman çocuğa hoş gelmez. Bu bağlamda anne-babanın kural koyarken empati kurmaları, çocuğun yaş sınırını hesaba katmaları gerekmektedir.

Bazı ailelerde ise disiplin hiç uygulanmaz. Kendi çocukluğunu düşünüp, hayatın kısıtlanmasının ne kadar çirkin bir tutum olduğunu düşünerek çocuğunun tamamen serbest bir hayat yaşamasını arzulayan ebeveynler de vardır. Bu da yanlış bir tutumdur ki; çocuk hem içinde bulunduğu dönem itibariyle hem de olgun bir birey olduğunda başıboş bir hayat yaşayacak, hiçbir zaman kararlı ve yerinde kararlar veremeyecektir.

Tutarlılık, sağlıklı bir disiplinin olmazsa olmazlardandır. İstediği bir şeyi birkaç kez istedikten sonra anne-babasını ikna etmeyi başaran çocuk, kendinde bir güç hisseder ve sürekli aynı yöntemi uygular. Maalesef biz anneler çoğu zaman...