Yüz yıllardır hep beni suçlayıp durdular
Bu âlemde kadın olmak bu kadar mı zormuş Efendim!
“Hz. Adem’in yasak meyveyi yemesinde senin parmağın var” dediler

Kimileri ruhumun olmayıp içimde bir şeytanın olduğunu haykırdı âleme
Kimileri beni soyadı taşımaya bile layık görmedi
Kimileri beni diri diri gömdü toprağa, yaşama hakkımı elimden aldı
Kiminin yüzü kızardı benim doğum haberimi alınca
Sen benim sahibim oldun, baharım oldun Efendim!
Kuruyan dallarımı yeşerttin, tomurcuklarım seninle çiçek açtı
Ruhum Seninle filiz verdi Efendim!

Elimden tutup bana ahsen-i takvim üzere yaratıldığımı söyledin
Getirdiğin Kur’an’la benden çalınan anneliğimi, makamımı, onurumu bahşettin
Bana “evladının cenneti senin ayaklarının altında!
Evladına sahip çık, sen onun cenneti ol, istikamet belirle” deyip ödevler verdin
Rabbin, kocası tarafından onuru rencide edilen kadını savunurken, Sen;
“Hanımlarınıza yaptığınız muamele konusunda hesaba çekileceksiniz” buyurdun Efendim!

Rabbin, kadını mabede layık görmeyip dini kendi çıkarları için kullanan Yahudi’lere
Benimle tarih tokadı attı Efendim!
Meryemî mücadeleyi Kur’an’a konu eyleyip
Kadını ezen toplumlara beni onurlandırarak dersini verdi
Sen benim baharım oldun Efendim!

Asiye misaliyle beni öğretmen yaptın ümmetine
Asiye’yi tacına, tahtına, saltanatına kurban etmeye çalışanlara karşı
Asiye’nin “Rabbim! Bana kendi katında bir ev yap” sözünü hatırlattın
Kadına oy kullanma hakkı dahi vermeyenlere Sen,
Neml Suresi’nde bahsedilen devlet başkanı Belkıs’la benim haklarımı anlattın
Hanımlarından Hz. Safiye devesine binerken elinle ona üzengi oluşunla
Bana yine şeref kazandırdın Efendim!

Senden sonra beni makamımdan, onurumdan, haysiyetimden
Dahası analığımdan, kadınlığımdan etmek için etrafa savurdular Efendim!
Beni etimle, kemiğimle tanımlayan sistemler bir insan olduğumu unuttular
Senden sonra beni erkekleştirdiler, devletleştirdiler
Benim elimle yuvaları çöle döndürdüler Efendim!

Kucağımı soğuttular evlatlarıma
Evlatlarım hep sokaklarda arar oldu sevgiyi, huzuru
Ya da bir çizgi film kahramanında buldu kendini
Oyun konsollarında nasırlaştı elleri
Çocukken yaşlandı ruhu; anlatamadım, sevdiremedim Seni Efendim!

Zalimler önce beni yıktılar, sonra yuvaları
Daha sonra da ülkeleri işgal ettiler Efendim!
“Özgürlük veriyoruz” deyip beni liğme liğme ettiler,
Onurumu elimden aldılar Efendim!
Asırlar sonra yine Senin sevdan kuşattı bu Nisan ayını
Hazana dönmüş yüreklere bahar oldu gelişin, Efendim!
Gelişini Mart müjdelerken Mayıslara taşındı sevdan
Aslında Sen, Sana sevdalananın kanında yaşıyor, ruhunda kök salıyorsun
Dalların uzuyor kalbimin köşelerinde, çiçekler açıyorsun tenimde Efendim!

Ben ki gözyaşlarımın sıcaklığından başka sıcaklığı olmayan
Mezardan başka yurdu olmayan
Ölümden başka yeri olmayan bir fani iken
Sen Nisan’la gelip bana ölümsüz gayeler
Ve ebedi mutluluklar bahşedecek işleri fısıldadın Efendim!

Sen benim baharım oldun Efendim!
Dünyanın her bir tarafına baharı getirip tüm sevdalılarını dirilişe geçirdin
Ama şimdi ansızın gidiyorsun
Üstelik ümmetine göğün üstündeki bahçelerden haber getirmişken
Nereye bu gidişin?
Bu kadar kısa mı sürecekti Seninle gelen bahar?
Seninle gelen sevda?
Ne olur çabuk bitmesin tüm dillerdeki bu sevda, bitmesin baharın
Dönmesin ümitlerim hazana
Baykuşlar sarmışken etrafımı bırakma beni Efendim!

Ey Muhammedi sevdam!
Ben Sana kavuşmak için yazdan, güzden, kıştan geçtim
Şimdi beni yazın kavurucu sıcağına mı terk ediyorsun?
Giderken benim kulağıma
Kızgın ateşlerin ortasında Allah’ın Peygamberi yanarken
Ateşi söndürmek için ağzıyla su taşıyan karıncanın meselini fısıldıyorsun
Ben bahar bitmesin, bu coşku sona ermesin derken
Sen kalıcı baharların gelme müjdesini verip
“Az kaldı, dünya gül bahçesine dönecek” diyorsun Efendim!

Bana yüklediğin misyonu omuzlarımda sırtlayıp
Seni yine baharın arifesinde beklemeye başlayacağım Efendim!
Sen yine gelip içimdeki sevdanın tohumlarını yeşerteceksin Efendim!

Firdevs Irmak / Nisanur Dergisi - Mayıs 2013