Bir gün Efendimizin yanına, Medineli Müslümanlardan fakir bir adam geldi ve yiyecek bir şeyler istedi. Allah Resûlü ona: "-Senin evinde hiç eşya yok mu?" diye sordu.

Adam: "-Var" dedi. "Bir kısmıyla örtündüğümüz, bir kısmını yere serdiğimiz bir çul ve bir de su kabımız var." Resûl-i Ekrem: "-Onları bana getir!" buyurdu. Adam çul ile su kabını getirdi.

Peygamber Efendimiz onları eline aldı ve etrafındakilere: "Bunları kim satın almak ister?" diye seslendi.

Ashaptan biri, bir dirheme alabileceğini söyledi. Hazret-i Peygamber: "Artıran yok mu?" diye birkaç defa seslendi ve iki dirhem veren bir sahâbîye onları sattı.

Parayı fakir sahâbîye uzatarak: "Bunun bir dirhemiyle ailene yiyecek al. Kalan parayla da bir balta satın alıp bana gel!" buyurdu. Adamın getirdiği baltaya, Efendimiz kendi elleriyle bir sap taktı ve ona şunları söyledi: "Haydi şimdi git; bununla odun kes ve sat! On beş gün çalış; ondan sonra yanıma gel!" Fakir adam on beş gün sonra Efendimiz'in yanına geldi.

On dirhem kazanmış, bu parayla kendine ve ailesine elbise ve yiyecek almıştı. Peygamber Efendimiz buna çok sevindi ve şunları söyledi: "Dilenciliğin, kıyâmet günü yüzünde bir leke gibi görünmesindense, böylesi senin için daha hayırlıdır..." (Ebû Dâvûd, Zekat; 261641; İbn-i Mâce, Ticârât, 25)