Seferberlik ve Filistin’li Kardeşlerin Canı

Okullarda “birinci dünya savaşı” diye öğretmişlerdi. Fakat yaşlıların dilinde adı seferberlik idi.

Mesela şu diyaloglar çok sık telaffuz edilirdi:

“Filan kimsenin dedesi seferberlikten dönmedi.”

“Baban seferberlikten beş sene sonra doğmuş.”

Tarihçilere göre birinci dünya savaşında nüfusuna göre en çok kayıp veren ikinci ülke Osmanlı İmparatorluğu oldu. Ölen askerlerin sayısı yaklaşık 772 bini buldu. Bu rakama göre savaş boyunca günde ortalama 493 asker hayatını kaybetti. Ölen sivillerin sayısı 2 milyon 150 bini buldu. Ve bu rakam toplam nüfusun %13,72’sine karşılık geliyordu.

Sonrasında kaybedilen diyarlar, işgal edilen memleketler, dayatılan anlaşmalar ve nice yıkımlar yetmezmiş gibi kıtlıklar, sefaletler, çeşit çeşit istibdatlar, iç baskılar da cabası oldu..

Seferberliğin bıraktığı izler, yeni kuşakların belleğinde yer almıyor gibi gözükse de seferberlikten önce batırılmaya başlanmış dikenler ve sonrasında çakılmış çiviler çıkarılmadıkça bunlar hep acıtacaktı ve zaman zaman öyle kanatacaktı ki Kaf dağının ardına da varılsa derman bulunmayacaktı.

Öyle oldu.

Ünlenince yalnız, dinlenince yalnız, sorulunca yalnız bir gariban, imamesi koparılmış İstanbul’un tespihinden bir tane gibi düşecekti, doğduğu Sur’ların kara yazılı taşlarının altına, öyle hoyratça, öyle garip..

Sonra bir ekmek teknesine haraminin belinden birkaç damla sızacak; hamur kurşun, su kurşun, tandır kurşun, ekmek kurşun olacaktı. Evin direği bir yana, iyiliğin eşiği bir yana düşecekti.

Sonra seferberlik kavramını başka alanlarda kullanmak moda oldu.

Eğitim seferberliği.

Çevre temizliği seferberliği.

Ağaçlandırma seferberliği gibi..

Oysa seferberlik çok çok büyük tehditlere karşı komple bir halkın “gayrısız içtima” ile yani noksansız, firesiz olarak bütün cehd ve gayretiyle canını ortaya koymasıydı.

Bugün önem ve öncelik sıralaması gözetilerek seferber olunması beklenen alanlar için kalabalıkların her yönde aktif edilmesi gerekirken ya işi zamana bırakarak, ya başkasına havale ederek, ya da tehditin boyutları hafife alınarak geçilip gidilir oldu.

Seferberlik doğru tahlil edilmediği zaman, “neticesi ne olacak?” “kim ne elde edecek, kim nasıl zarar görecek?” gibi sorularla felaketin muhataplarına göre vaziyet alınırdı ki, Filistin meselesinde durum tam olarak budur.

En azından mevzuyla daha yakından alakalı kurumların seferberlik keyfiyeti en üst seviyeye çıkarılmalıydı.

Camiler yirmi dört saat Filistin için seferber edilmeliydi. Kudüs, Mescidi Aksa, Filistin, Gazze, geçmişiyle bugünüyle sürekli her yönden ele alınmalı, her yaştan ve her kesimden cemaatlerin bu konuda bilgi, bilinç ve heyecan açığı kapatılmalıydı.

Eğitim kurumları seferber edilmeliydi. Her yaşta her kademede çocuklar yazmalı, söylemeli, yürümeli, haykırmalı, tiyatrosundan şiirine her yolla, katledilen çocuklarla empatiyi artıracak bir nitelik hedeflenmeliydi.

Medya daha fazla seferber edilmeliydi.

En azından ateşkes için ve sınır kapılarının açılması için diplomasinin tüm kanalları en üst seviyede alarm ile seferber edilmeliydi.

İslam ülkeleri ile kurulu ilişkiler vs. çok vesile vardı..             

Boykotu delenlere karşı seferberlik ruhuyla hareket edilmeliydi.

Ve hakeza. Unuttuğumuz ne kadar vasıta, yöntem varsa hepsiyle yangını söndürmek için çırpınmalıydı.

Ve bunlar can pahasına olmalıydı.

Olmadı, yeteri kadar olmadı.

Kardeşlerimiz öyle hakiki manada “canımız” sayılmadı.

Şimdi Mevlâ katında güvencemiz nedir?

Bilen var mı?