Resûlullâh (s.a.v.) o zaman henüz çocuk yaştaydı ve ordunun gelip Mekke dışında konakladığını duyunca hemen dedesine gitti. Abdülmuttalib’e: “Dedem İsmail’in okunu da yayını da bana ver ve beni şu atın üstüne bindir” dedi. Abdülmuttalib aynen öyle yaptı ve Allâh Resûlü (s.a.v.) Ebrehe’nin oğluna doğru at sürmeye başladı. Ebrehe’nin oğlu uzaktan Nebiyy-i Ekrem (s.a.v.)’i görünce: “Ey çocuk ne istiyorsun?” dedi. Resûlullâh (s.a.v.): “Buradan çekip gitmenizi!” dedi ve konuşma sırasında yayını indirmek için mübârek elini omzuna atınca Ebrehe’nin oğlu karşısında Azrâil (a.s.)’ı gördü. Ölümle burun buruna gelince hemen: “Yâ çocuk inandığın o Allâh (c.c.) adına yayını indirme. Gideyim askerlerimle istişâre edeyim.” dedi.

Kureyş’in azgın zamanlarından birinde bir yabancı Ebû Cehil’den alacağı borcu alamıyordu. “Benim borcumu kim tahsil eder?” deyince alay etmek için: “Şu tahsil eder.” diyerek Resûlullâh (s.a.v.)’e yönlendirdiler. Ebû Cehil, Resûlullâh (s.a.v.)’e en büyük düşmanlık eden kişi olduğu için Resûlullâh (s.a.v.)’in bu işi halletmesinin imkânsız olduğunu düşünüyorlardı. Resûlullâh (s.a.v.) o adamın önüne düştü ve Ebû Cehil’in evine götürdü. “Şunun borcunu ver” dedi. Ebû Cehil: “Derhal ya Muhammed” dedi ve hemen adama olan borcunu ödedi. Kâfirler Ebû Cehil’e: “Bizi rezil ettin.” dediler. Bunun üzerine Ebû Cehil: “Vallahi o Muhammed’in iki omuzunda iki tane aslan vardı. Eğer ters bir şey yapacak olsaydım beni hemen yutacaklardı. Korkumdan getirdim” dedi.

(Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler-1, s.185-186)