BİR AYET-İ KERİME

"O, bütün çiftleri yaratan, üzerlerine kurulasınız, sonra da, kurulduğunuzda, Rabbinizin nimetini hatırlayasınız ve “Bunu hizmetimize veren Allah’ın şanı yücedir. Bunlara bizim gücümüz yetmezdi. Şüphesiz biz Rabbimize döneceğiz” diyesiniz diye sizin için bindiğiniz gemileri ve hayvanları yaratandır."

(Zuhruf Suresi, 12-14)

BİR HADİS-İ ŞERİF

Resûlullah sefere çıkarken devesinin üzerine iyice yerleşince, üç defa tekbir getirir sonra da:

“İtaat altına almaya gücümüzün yetmediği bu hayvanı bizim hizmetimize veren Allah’ı tesbih ederim. Şüphe yok ki dönüp dolaşıp ona varacağız. Allah’ım, bu yolculuğumuzda bizi iyilik ve takvaya ve razı olacağın amellere muvaffak kılmanı dileriz.

Allah’ım, bu yolculuğumuzu kolaylaştır ve yolumuzu kısalt. Allah’ım, seferde bizim yardımcımız, ailemizi koruyacak olan sensin. Allah’ım, yolculuğun zorluklarından, perişan hâllerden ve seferden dönünce malımızda, ailemizde ve çocuklarımızda üzüntü verici kötü hâller görmekten sana sığınırım.” der, dönüşünde de bunları okurdu:

“Biz yolcular tevbe ve ibadet ederek ve Rabbimize hamd ederek dönüyoruz.” sözünü de ilave ederdi.

(M3275 Müslim, Hac, 425)

BİR HİKMETLİ SÖZ

Ali b. Rebîa anlatıyor:

Binmesi için bir hayvan getirdikleri zaman Ali b. Ebî Tâlib’in (ra) şöyle yaptığını gördüm. Ayağını üzengiye koyunca “Bismillâh” dedi. Hayvanın üzerine oturduğunda, “İtaat altına almaya gücümüzün yetmeyeceği bu hayvanı bizim hizmetimize veren Allah’a hamd olsun. Dönüp dolaşıp O’na varacağız.” dedi.

Üç defa “Elhamdülillâh” dedikten sonra üç defa “Allâhü ekber” dedi. Daha sonra, “Yâ Rabbi, seni teşbih ederim. Ben kendime zulmettim; beni bağışla. Çünkü senden başka günahları bağışlayacak yoktur.” dedi ve güldü. Bunun üzerine:

–Ey müminlerin emiri niçin güldün, dediler.

–Peygamber’in benim gibi yaptıktan sonra güldüğünü gördüm. Neden güldün yâ Resûlallah, diye sordum. O da şöyle cevap verdi:

–Yüceler Yücesi Rabbin, kendisinden başka günahları bağışlayacak bir ilâh bulunmadığını bilerek, “Yâ Rab, günahlarımı bağışla” diyen kulundan memnun olur (da onun için güldüm).

(D2602 Ebû Dâvûd, Cihâd, 74; T3446 Tirmizî, Deavât, 46)