Pek bir zaman sürmeden dünyaya düşüverdim, birçok zürriyetler boyu bekledim, bir aile bahşedildi, dünyaya doğuverdim.
Ve işte o doğumdan sonra akledene kadar, ne oldu bilemedim. Ne zaman ki bana Rabbimi hatırlattılar, unutkanlığıma yandım. Bana öyle yüce bir Rabb’e sırt çevrilir mi dediler, hayır dedim ağladım.

Yandı yüreğim, kavruldu hatta. Dedim ben kulun olmalıydım senin, nedir bu hevesler nedir derdim. Habercilerini, müjdeci ve uyarıcılarını aradım. Dağların ardında, bir zaman önce gelmiş geçmişler içinde övülen bir çobanı duydum. Son elçisiymiş Rabbimin. Yıllar yılı korkutulanlar, ezilenler ve zayıf bırakılmışlar, hep onun gelişine olan inançlarıyla beklemişler.

Ateş çukurlarında, testereler başta, sıcak kumlar içinde, taşların altında, ölümlerde, ölümlerde...

Çağlarının çağdaş sömürgenlerin, varis-i Nemrud, varis-i Firavn olmuşlar, Gölgelerin karanlıklarının güçleri adına güç bizde diye haykırmışlar yıllar boyu, işte öyle zorlu bir ortamda doğmuş, büyümüş.

Rabbim onu terbiye etmiş. Tüm dünyanın aşağılık dertlerinden, iltica edip inzivada O’na kavuşmuş. Ben Sorumluluğumu O’ndan öğrendim. Görev yerim olan Dünya’da, klavuzum oldu benim. Şimdi O’ndan 14 asır sonra hala canlı olarak yaşıyoruz O’nu.

Görev yerimizdeyiz, O’na selam makamındayız, Gah Özgür sokaklarda, gah secdede zindanlarda, gah gurbette itikafta... Sen de ey çocuk, büyü artık, Büyü ve takıl Muhammed’in peşine, bak gökler ve yer nasıl da Salat Ve Selam eylemede. Sen de büyü be çocuk! Görev yerine yürü, yerleş, Terk etme. Seni bekliyor Muhammed (s.a.v) onu bekletme.
 

Göksel Gökmen / Kocaeli (Yalova) – Yaş: 29