ŞEYDA ÜNAL / DOĞRUHABER

Geldi bak geçiyor Ramazan,  hızlı bir şekilde kayboluyor hayatımızdan. Bir derken ikiyi yaşıyoruz, üç derken dördü, beş vs derken bir bakıyoruz tüketmişiz on bir ayın sultanını. Zaman denen kavramın derinlerinde kayboluyoruz çoğu vakit. Düne yahut gelecek güne odaklanırken şu anı kaçırıyoruz. Akreple yelkovanın birbirini bu denli hızlı kovalamasından bile anlamıyoruz, zamanın hızlı tükendiğini.

Kâh sabah olmuş kâh gece. Aslında bir göz kırpması arasında ki süre… Ömür gibi tıpkı, iki ezan arası. Doğarken kulağına okunan ezan ile öldüğünde ardından okunan sala arası. Aslında hepsi bir göz kırpma süresinde hızlı geçen ve belki de dünyada ki her şeyin yalan olduğunun bir kanıtı sayılabilir.

Gündüzlerle geceler birbirine karışmış, saat denen kavram da aslında kocaman bir kandırmacaymış. Sabahın sekizinde dokuzunda başlanılıyor günlere kimilerine göre. Saat on iki denince gün bitiyor. Hani dedelerimizin ninelerimizin bir sözü vardır. “Bizim zamanımızda böyle değildi!”. Bu sözü saygıyla bir kez daha anımsıyoruz. Çünkü yavaş yavaş farkına varıyoruz. Onlar Sabah namazıyla başladığı günü yatsı namazıyla bitirirlerdi. Saat denen kavram yerine günü, namaz vakitleri belirlerdi. Sizce de günlerin bereketi kaçmadı mı?