“Mutluluk iyi bir sağlık ve kötü bir hafızadan fazlası değildir” demiş Albert Schweitzer.

Hepimizin yaşamının en önemli gayesi olan “mutluluk” hakkında çok yazılıp çizilmiştir. Mutluluğun formülleri, madde madde nasıl mutlu olunur gibi dersler bile artık bizleri mutluluğa götüremez.

Şöyle bir gerçek vardır, beynimiz mutlu olmadığı sürece bedenimiz ve ruhumuz da olamaz. Biz insanlar mutluluk yolunun maddiyattan geçtiği kanısına kapılmış giderken, asıl mutluluk unsurları da hayatımızdan bir bir çıkıyor ne yazık ki. Bir çocuk gülümsemesi, bir yaşlı selamı, bir hayır duası… Unuttuğumuz değerlerden sadece bir kaçı…

Karşımıza çıkan engelleri aşıp geçmek boş düşüncelerle doldurduğumuz beynimize gelen en son seçenek oluyor. Çözmek yerine dert etmek, olaylarda takılıp kalmak yaptığımız en büyük hataların başında geliyor.

Önümüze çıkan engelleri aşmak adına şöyle bir hikâye anlatılır “ bir gün bir çiftçinin eşeği kuyuya düşer. Çiftçi onu oradan çıkarmanın imkânsız olduğunu düşünür ve tüm köylüleri çağırır. Eşeğin ölmesi ve kuyunun da kapanmasına karar verirler ve her biri kuyuya toprak atmaya başlar. Durumu anlayan eşek ise her gelen toprakta silkinerek gelen topraklardan basamak oluşturur. Sonucunda ise kuyudan çıkar ve kaçıp gider…”

Evet, sıkıntılar karşısında tam olarak bu eşek gibi davranmamız gerekirken, bizim beynimiz çiftçi gibi davranmayı seçer. Sonucunda ise hem maddi hem manevi kayıplar yaşarız…

Hepimizin aradığı mutluluğu sonsuza uzanan maddelerin sonunda aramak yerine gelin engelleri kendimize basamak yapıp, her şeyi sadece gerektiği kadar düşünelim. Çünkü bizler kuyuya düştükçe üzerimize toprak atanlar çok olacaktır…

 RUMEYSA ÜLSEN