İlginçtir ki bozuk para, kalem, yüzük, vb. eşyaların içeri alınmayacağı bildirilmesine rağmen bir çoğumuzun yanında bu türden eşyalar vardı.

Ben de sıra bana gelmeden, içeri alınması yasak olan eşyalarımı ağabeyime teslim ettim ve biraz tefekkür ettikten sonra: “Ağabey,” dedim. Şu manzaraya baksana. Sanki şu an bir Hadis-i Şerif’in canlı şahidiyiz. Abdullah b. Kürz’ün (ra) şiirleştirip okuduğu Peygamber Efendimiz (sav) dahil yanında bulunan sahabeleri hüngür hüngür ağlatan bir Hadis’in... Sanki sırayla ölüp kabre giriyoruz. Sen benim eşim dostumsun.

Ders kitaplarım ve sana verdiğim eşyalar benim dünya malımdır. Bunların hiçbirini yanımda götüremeyeceğim. Yıl boyunca çalışıp öğrendiğim bilgiler ise benim salih amellerim.

-Evet kardeş. İçeride önceden belirtilen konulardan soru soracaklar size. Kimisi bir iç hesaplaşma yaşayacak. Diyecek ki ‘Ah keşke bana verilen öğütleri tutsaydım. Zamanımı boşa geçirmeseydim.’ Sınava hazırlananlar da ‘Keşke daha çok çalışsaydık.’ diyecekler.

-Evet ağabey, gerçekten de ahiretin provası gibi.

Konuşmalarımızı dinlediği halde söze girmeyen arkadaşımız, sınav atmosferinden çıkıp nefis muhasebesine girmiş olacak ki, birden lafa girip:

-Ağabey, dedi. Benim öbür dünyada hiç yerim yok! Karamsarlığın yüzüne aksettirdiği acı ifade henüz yüzünden silinmemişti ki:

-Yerin var ağabey yerin var, iyi ya da kötü yerin var, demekten kendimi alamadım. Ya cennet ya da cehennem. Bu sınav bize ders olsun. Bugünü hafızamızda canlı tutup nefis muhasebemizi yapalım inşallah. Ve bundan önce düştüğümüz gaflet çukurlarına bundan sonra düşmeyelim.

-Sıra bize geldi. Haydi bakalım! Allah kolaylık versin ve sınavımızı mutlu sonlarla bitirsin. Tabi gerçek İmtihanı da!
 

Muhammed Ata / Ceyhan - Yaş: 20