Camide Bir Anekdot

Cuma günü Cuma namazına giderken her zaman olduğu gibi yine caminin girişinde üç beş muhtaç, camiye gelen Müslümanların maddi desteklerini talep ediyorlardı. Buz gibi havada caminin kapısına dikilmeyi göze alan bu insanlara insani duygularını kaybetmemiş her Müslümanın yüreği yanar elbette.

Camide imam, hutbe okumadan önce bu muhtaç kardeşlerimiz için ayrıca bir hutbe irad etti maalesef. Dilencileri buraya çekmeyelim. Biz onlara yardım ettikçe onları teşvik etmiş ve daha fazla gelmelerine neden olmuş oluruz. Çoğu da muhtaç değildir, Müslümanların ibadetlerine engel oluyorlar…  diyerek verdi veriştirdi onları. Hemen devamında da: Ey Müslümanlar, camimizin doğal gaz faturaları ve diğer ihtiyaçları için namaz sonrasında yardımlarınızı talep edeceğiz diyerek o muhtaçların yaptıklarının aynısını yapmış oldu. Evet, şahsı için değildi elbette. Caminin ihtiyaçları içindi. Ancak fiilin mefhumu itibarıyla aynı şeyi yapmış oldu.

Doğrusu ben buna çok üzülmekle birlikte çok da içerledim. Türkiye’de hem camilerin durumunun bu noktaya gelmesi hem de muhtaç ve fakirlerimize bakış açısının bu kadar evirilmesi, %99’u Müslüman bir ülkede kabul edilir bir durum değildir. Ben imamın Diyanet İşleri Başkanlığımızın talimatı ile caminin kapısına gelen muhtaç insanları cemaatin karşısında bu kadar rencide ettiğine inanmıyorum şahsen.

Öte taraftan cami kapılarında muhtaç insanları her gördüğümde Allah’ın bana verdiği nimetleri hatırlarım. Ülkede bir de fakir ve muhtaç insanların var olduğunu görürüm. Medyaya yansımayan, görmezden gelinen, zengin ile fakir arasındaki uçurumu bir kez daha müşahede ederim. Oraya gelen fakir ve muhtaçlar, maddi ve manevi olarak bana çok şey katıyorlar.

Hutbe irad eden hatip kardeşlerimiz, camilerin kapısında bekleyen muhtaç Müslümanları gördüklerinde onlardan beklenen, camide hutbe sırasında memleketin muhtaçlarına ve fakirlerine dikkat çekerek Müslümanların zekat ve sadakalarını hakkıyla vermelerini, fakir ve muhtaçları gözetmelerini, kardeşlik ve yardımlaşmanın önemini vurgulamalarını ve onları arayıp bularak ellerinden tutmalarını va’zetmeleridir. Öyle ya, eğer Müslümanlar zekat ve sadakalarını hakkıyla çıkarıp kardeşlik ve yardımlaşmanın gereğini yerine getirselerdi değil ülkede, belki dünyada muhtaç hiç kimse kalmayacaktı.

Caminin kapısına gelerek yardım talep eden kişiler arasında hiç mi suiistimal eden kimse yoktur? Diye sorulacak ise; elbette suiistimal edeni de olur derim. Ancak bir kötü niyetlinin ateşinde bütün muhtaçları yakmanın, hutbe sırasında binlerce insanın önünde onları rencide etmenin, bütün toplumun onlara bakış açısını değiştirip küçümsemelerine, kinlenmelerine, hor görmelerine ve suiistimalci muamelesi yapmalarına neden olmanın doğru olduğunu iddia eden bir imam-hatip çıkacağına da inanmıyorum.

Bu şekildeki söylemler toplumda yardımlaşma, dayanışma, sadaka verme, aç insanların ihtiyaçlarını giderme duygularını da bitirecektir. Yardıma muhtaç, sadece camiler midir? Diye de sormak gerekir elbette. Bir de memlekette devlet tarafından yapılan kaç tane cami var diye sormak lazım. Yılda 240 milyar TL’nin sadece borçların faizine verildiği bir memlekette cami yapmak için bir kuruş ödenek ayrılmıyor maalesef. Devlet cami yaptırmadığı gibi camilerin ihtiyaçlarını da vermiyor. Yanılmıyorsam sadece aydınlatma için kullanılan elektriğin bedelini ödüyor. Bütün bu trajikomik durumu görmezden geliyoruz, ancak yüzlerini ayaklarının altına koyarak, utana sıkıla Müslümanların desteğini talep eden muhtaç kardeşlerimize tahammül edemiyoruz.

Bence bu durum, kabul edilebilir bir durum değildir. Türkiye, devleti ve toplumu ile bu durumdan bir an önce kurtulmalıdır. Diyanet İşleri Başkanlığımıza hem camilerin yaptırılması hem de ihtiyaçlarının karşılanması için gerekli ödenekler her yıl düzenli olarak verilmelidir.

Camilerin kapısına gelen muhtaç insanları da hiç kimse hor görmemeli, imkanı varsa ellerinden tutmalıdır. Unutmamak gerekir ki bizim onlardan hiçbir üstünlüğümüz yoktur. Maddi olarak biraz daha fazla imkanımız var ise o da imtihan içindir. Kim bilir, belki de o muhtaçlarla imtihan oluyoruz.