Güzel bir bahar sabahı kuşların cıvıltılarıyla Allah’ı zikredişlerini, ezan sesinin kalplere dokunuşunu, güneşin doğudan tepeye çıkarak insanlara tebessüm edişini, rüzgarda otlar savrulurken ılık rüzgarın tenine dokunuşunu hissetmek... Gördüğün doğa güzelliğinde, renk cümbüşünde Allah’ı tefekkür etmek… Bu tefekkür eylemini tüm bedeninin en ücra köşelerinde bile hissetmek. Bunları hissedecek bir kalbe sahip olmak ne hoş değil mi?

Ey Can, her sabah bu hislerle uyanıyor fakat bu hislerim gün ilerledikçe bir mum misali yavaş yavaş sönüyor. Ey Can, yalnızlık dehlizinde çırpınıyorum. Ve bu dehlizden kurtulmak için sokağa atıyorum kendimi.

Ayaklarım şehrin kalabalığının içine sürüklüyor beni. İnsanlar bir an önce kalabalıktan kurtulup gidecekleri yere varmak isterken bense bana senin gibi Allah’ı hatırlatacak olan birini ararken buluyorum. Fakat aradığımı bulamıyorum. Ve devam ediyorum yürümeye. Gözlerim yanıltmıyorsa eğer az ileride bir Kur’an kursu görüyorum hemen yanında da bir cami. Peki nerede buralarda yetişen insanlar. Ben neden göremiyorum bu insanları. Etrafımda İslam’dan bihaber, ahlaksız, yozlaşmış insanlar var ama onlar neden yok, sen neden yoksun Ey Can? Bu düşüncelerden sıyrılmak, rahatlamak için ilerdeki camiye atıyorum kendimi. Aman Allah’ım cami boş sadece birkaç yaşlı insan.. Nerede bu gençler, neredesin ey can? Namazımı kıldıktan sonra caminin bir köşesine çekiliyorum. Çocukluğum canlanıyor birden. Camiye elimde Kur’anımla sevinçle gidişimi, insanların camiye birden girişlerini, amcaların beni sevmelerini, tebessüm edişlerini, camiye girdiğimde hocamın gülümseyerek selam verişini hatırlıyorum. Evet Ey Can, o zaman sende vardın yanımda ve ben hiç yalnızlık hissi yaşamamıştım.

Peki şimdi öyle mi? Çocukluğumdaki heyecan yok, toplumda enaniyet kol geziyor, maneviyatımız çökertilmiş, modernizm kıskacında dindarlığımız tüketilmiş.

Biliyorum seni bunalttım Ey Can! Ama herşeye rağmen ümitvarım. Çünkü ben Hz. İsa’nın: “Karanlıkta dile getirmekten çekindiğiniz hakikat bir gün aydınlıkta işitilecek ve gizli mekanlardan öğrendiğiniz inancı bir gün çatılardan haykıracaksınız.” düsturunun gerçekleşeceğine inanmışım.