Küçüklüğümüzden beri şehitlerin destanlarını, kutlu direnişlerini, mücadelelerini dinleyerek büyüdük... Kimi zaman hüzünlendik, kimi zaman öfkelendik.. Kimi zaman imrendik, gıpta ettik; yaşantılarına fedakarlıklarına...

Davayı omuzlamanın bedeli; candan geçmekti ya hani.. Susa bu bedeli en mazlum ama en vakarlı haliyle ödedi.. Sonra öğrendik ki “Bu dava çok büyüktü ve en iyileri feda etmek gerekirdi..” Anladık o zaman Susa yiğitlerinin gülerek ölüme gitmelerindeki hikmeti... Evet bu dava çok büyüktü, dağların yüklenmekten aciz kaldıkları kadar... Büyük davanın bedeli de büyük olurdu elbette.. Ve bu büyük bedeli ancak yüreği büyük insanlar ödeyebilirlerdi...

Ve işte Susa... İmrendiğim.. Her hatırladığımda içimi sızlatan tablo... Susa denince aklıma fedakarlık geliyor.. Adanmışlık geliyor.. Küffara meydan okumak geliyor... Allah için ölmenin ne demek olduğunu; Susa’yı okuyunca, Susa’yı dinleyince daha bir anlıyor insan.. İzzetli ölümü zillet içinde yaşamaya tercih etmenin adıydı Susa...

Susa’yı anarken en çok duygulandığım, beni heyecanlandıran; yiğit Huseyn’in tekbir nidalarıdır.. Korkusuzca, kahramanca zulme kafa tutarak, küfrün beynini çatlatırcasına haykırdığı tekbir... Ve o tekbir karşısında eli silahlı canilerin mazlum Susa’yı kana bulamaları bir kez daha “Zalimler için yaşasın cehennem..” dedirtiyordu...

Ve bugün.. Yani 21 yıl sonra.. Susa’yı unuttuk mu? Çıkardık mı hatırdan? Asla..! Susa; yürekte sancı olarak kalacak... Çünkü Susa, bir destandır dillerde... Mazlum Susa’nın yiğit şehitlerinin kahramanlıklarını dinleyerek onların direnişlerini kuşanarak büyüyecek mustaz’af neslin çocukları... Çünkü Susa, bir meş’aledir gönüllerde.. Hiç sönmeden aydınlatacak şehadet yolcularının önünü... Çünkü Susa bir diriliş merkezidir.. Orda hayat bulacak ölü topraklar. Orda dirilecek ümmet.. Orda yeşerecek Can Laleler...

Ve bana mazlumiyetin tanımını sorsalar; SUSA der, sükut ederim...