Elcevap: Her mü’minin namazı, onun bir nevi miracı hükmündedir. Ve o huzura lâyık olan kelimeler ise Mirac-ı Ekber-i Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâmda söylenen sözlerdir. Onları zikretmekle o kudsî sohbet tahattur edilir. O tahatturla o mübarek kelimelerin mânâları cüz’iyetten külliyete çıkar ve o kudsî ve ihâtalı mânâlar tasavvur edilir veya edilebilir. Ve o tasavvur ile kıymeti ve nuru teâlî edip genişlenir.

Meselâ: Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm, o gecede Cenâb-ı Hakka karşı selâm yerinde

demiş. Yani, “Bütün zîhayatların, hayatlarıyla gösterdikleri tesbihat-ı hayatiye ve Sânilerine takdim ettikleri fıtrî hediyeler, ey Rabbim, sana mahsustur. Ben dahi bütün onları tasavvurumla ve imanımla sana takdim ediyorum.”

Evet, nasıl ki, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm

kelimesiyle bütün zîhayatın ibâdât-ı fıtrîyelerini niyet edip takdim ediyor.

Öyle de, tahiyyatın hülâsası olan

   kelimesiyle de, bütün medar-ı bereket ve tebrik ve bârekâllah dediren ve mübarek denilen ve hayatın ve zîhayatın hülâsası olan mahlûklar, hususan tohumların ve çekirdeklerin, danelerin, yumurtaların fıtrî mübarekiyetlerini ve bereketlerini ve ubudiyetlerini temsil ederek, o geniş mânâ ile söylüyor.

Ve mübarekâ

 kelimesiyle de, zîhayatın hülâsası olan bütün zîruhun ibâdât-ı mahsusalarını tasavvur edip dergâh-ı İlâhîye o ihâtalı mânasıyla arzediyor.

Ve 

 kelimesiyle de, zîruhun hülâsaları olan kâmil insanların ve melâike-i mukarrebînin, salâvatın hülâsası olan

  ile nuranî ve yüksek ibadetlerini irade ederek Mâbuduna tahsis ve takdim eder.

Hem nasıl ki o gecede Cenâb-ı Hak tarafından

demesi, istikbâlde yüzer milyon insanların her biri, her gün, hiç olmazsa on defa

demelerini âmirâne iş’ar eder ve o selâm-ı İlâhî, o kelimeye geniş bir nur ve yüksek bir mânâ verir. Öyle de, Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâmın, o selâma mukabil

demesi istikbalde muazzam ümmeti ve ümmetinin salihleri, selâm-ı İlâhîyi temsil eden İslâmiyete mazhar olmasını ve İslâmiyetin umumî bir şiarı olan mü’minler ortasındaki

umum ümmet demesini râciyâne, dâîyâne Halıkından istediğini ifade ve ihtar eder.

Ve o sohbette hissedâr olan Hazret-i Cebrail Aleyhisselâm, emr-i İlâhî ile o gece

demesi, bütün ümmet kıyamete kadar böyle şehadet edeceğini ve böyle diyeceklerini mübeşşirâne haber verir. Ve bu mükâleme-i kudsiyeyi tahattur ile kelimelerin mânâları parlar, genişlenir.

(Şualar, Altıncı Şuâ)

İsra ve mirac mucizesi

Nübüvvetin 10. Yılında Peygamber Efendimiz (sav)’i koruyup kollayan, her şartta Ona destek veren Amcası Ebu Talib ve Hanımı Hz. Hatice üç gün arayla vefat ettiler. Onların vefatı Peygamber Efendimiz (sav)’i ve Müslümanları çok üzdü. Bu yüzden bu seneye Senet’ül Hüzün denildi.

Mekke’de çok zor şartlar altında tebliğ çalışmalarını yürüten Peygamber Efendimiz (sav) İslam’ı çevre kabilelere ulaştırmak amacıyla Taif’e gitti. İslam alem şümul bir dindir ve bütün aleme yayılmalıdır düşüncesiyle Taif’e giden Peygamber Efendimiz (sav) onlar tarafından kabul görmedi ve taşlanarak kovuldu.

Bütün bu gelişmelerden sonra İslam uğrunda yıllardır çile çeken Peygamber Efendimiz (sav) büyük bir mükâfatla onurlandırıldı. Bu mükâfat Yüce Allah’ın huzuruna çıkmak ve O’nunla mükâleme etmekti. Bu Miraç mucizesiydi. Receb ayının 27. gecesinde gerçekleşen İsra ve Miraç hadisesi Peygamber Efendimiz (sav) açısından büyük bir rahatlamaydı. Mü’minlerin imanını perçinledi. Müşriklerin düşmanlıklarını artırdı. Müşrikler Onunla (sav) alay etmeye ve mü’minleri O’na (sav) olan inançlarını sarsmaya çalıştılar. Hz. Ebu Bekir (ra) “Bu söylediklerinizi Muhammed mi anlatıyor? O söylüyorsa doğrudur” diyerek sarsmaz bir inanca sahip olduğunu onlara ispatlıyor. O, bu sadakatinden dolayı “Sıddîk” lakabını alıyor.

Bu hadise İslam’ın bütün dünyaya yayılacağının bir müjdesi olmuştur mü’minlerin gözünde. Zira Mekke’ye sıkışan İslam tebliği bir gün gelecek ta uzaklardaki Filistin’e kadar yayılacak. O günden bu yana Filistin, Mescid-i Aksa Müslümanların gözünde apayrı bir değere sahip olmuştur.

Bu hadise İslam davasının köklerinin çok sağlam olduğunu ve tevhid dininin Hz. Âdem’den beri aynı çizgide devam ettiğinin bir delili olarak Peygamber Efendimiz (sav) bütün peygamberlere imamlık yapmıştır.

Yüce Allah peygamberlere çeşitli mucizeler vermiştir. Mirac da Peygamber Efendimiz (sav)’e verilen bir mucizedir. Yüce Allah’ın huzuruna yükseltilerek taltif edildiği bu mucize İslam âlimlerinin çoğunluğuna göre hem bedenen hem ruhen yapılmıştır.

Yüce Allah, mülk ve melekût âlemlerinin sırlarını (ayetlerini) habibine göstermiş ve eşref-i mahlukat olan resulünü bütün âleme, özellikle semâ âlemine ayet olarak göstermiştir.  

“İsrâ ve Mi‘raç” diye isimlendirilen seyahatin Mescid-i Harâm’dan Mescid-i Aksâ’ya kadar olan birinci kısmı (isrâ) bu adla nâzil olan on yedinci sûrenin ilk âyeti, mi‘rac ise Necm sûresinin ilk âyetleri (1-18), ayrıca birçok hadis rivayetiyle sabittir.

Bu gecede Bakara Suresinin son ayatleri (Amenrresulü…) nazil oldu, beş vakit namaz farz kılındı, Allah’a ortak koşmayanların af edileceği müjdesi verildi.

Namazın mü’minin miracı olmasının sırrı mirac hadisesine dayanmaktadır. Namazla her mü’min Rabbinin huzuruna varır, namazındaki huşu derecesinde kat-ı meratip eder, yükselir. Herkes istidadına ve manevi mertebesine göre miractan istifade eder. Kılınan her namaz miracı hatırlatır. Namazdaki tahiyyat da miracı anlatır.

Allah’ın veli kulları kurbiyet mertebelerinde seyr-i süluk ederler. Peygamber Efendimiz (sav) en büyük velidir. Elbette kurbiyet-i İlahiyeye mazhar olmaya layık Odur. Mirac bunun delilidir.

Peygamber Efendimiz (sav) mahlûkat adına ulûhiyet makamına çıkarılarak taltif edilmiş ve Yüce Allah adına risalet ile görevlendirilerek halka gönderilmiştir.

Peygamber Efendimiz (sav) mirac gecesinde Rububiyet-i İlahiyeyi temaşa etmiş, farklı makamlarda peygamberlerle görüşmüş, cennet ve cehennemi müşahede etmiş ve aynı gece geri dönmüştür. Bast-ı zaman ve tayı mekân tabir edilen bir şekilde zamansız ve mekânsız âlemlerde seyahat etmiştir.

DOĞRUHABER