“Boya kutusunu önüme koyuyor oğlum

Bir kuş çizmemi istiyor benden

Kül rengine batırıyorum fırçayı Bir dörtgen çiziyorum, üstüne bir kilit ve çubuklar

Oğlum, gözleri dehşet dolu, diyor ki bana:

“Ama bu bir hapishane…

Yoksa bilmiyor musun baba, kuş çizmeyi sen?”

Oğlum, diyorum ona, ayıplama beni

Kuşların biçimini unuttum inan.”(1)

Filistin, acının, gözyaşının, direnişin, umudun bağrından çıkmış yitik bir kent... Zulmün kolaçan gezdiği geçtiğimiz ayda ölen insanlık, ölen vefakârlık!

11 aylık bebeğin, 9 aylık bir canın ölümü kadar, zulüm dengesiz. Bir ambargo içine pervasız düşen çılgın füzeler... Ölmüş evladı elinde olan bir anne feryadı... Enkaz altında kurtarılmaya çalışılan yüreklerin sabırsızlığı... Yaralı ceylanını hastaneye götürmeye çalışan bir baba telaşı... Hepsi hep görülmüş, hep çekilmiş Filistin kareleri... Aynı zamanda umut, tevekkül, teslimiyet ve şehadet... Ve büyük diriliş! Aynı zamanda ümmetin imtihanı, insanlığın vicdanını yoklayan yer ve Müslümanların vahdet çizgisindeki ortak sınavı...

Filistin ambargoya tutulmuş açık hapishane. Havadan vuran Siyonizm bombalarıyla havayı kül rengine çevirmede... Kuş uçmaz hapishane kokulu yerlerde... Resimlerde uçar kuşlar sadece... Baba kuşun cismini hatırlamayacak kadar ambargo içindeki bir şehirde maddi anlamdaki özgürlüğü unutmuşken, çocuk hayret kalır küçük yaşıyla daha bir şey anlamayacak yaştayken...

Rabbim küçük çocukların geleceğine hayat verecek yılları, Yahudileri kahr-u perişan ederek süslesin. Özgürlük ebabillerinin ambargo kilidini kıracak gücü, ümmetin gücüyle birleşsin...

“Yatağımın kenarında oturuyor oğlum.

Bir şiir okumamı istiyor benden

Gözümden bir damla yaş düşüyor yastığa

Korkuyla izliyor oğlum ve

“Ama baba diyor, bu gözyaşı, şiir değil!”

Ona diyorum ki:

‘Büyüdüğün zaman oğlum

Arap şiir kitaplarını okuyunca

Sözcükle gözyaşının kardeş olduğunu göreceksin.

Ve Arap şiirinin yalnızca

Parmaklar arasından çıkan

Bir damla gözyaşı olduğunu…”

Filistin çağın direnişini göğüslemiş bir dağ! Tüm çığlıkların şifası tekbirken, en aşılmaz en sağlam kale ‘iman’... Allah bize yeter nidası kadar teslimiyet kokar oralar... Fisebilillah izinden giden yüreklerin uğradığı duraktır, şehadet... Şehadetler daha çok şahit kılar bizi zalimin zulmüne. Şiirlerdeki duygular da en çok bu beldeye aittir. Acı, keder, umut... Şiir en çok zulmün altında direnişi göğüsleyen yerlere hitap eder. Kelamın ilham kaynağıdır buralar... Peki, ama gözyaşları...”Gözyaşlarından daha samimi, daha içten, daha berrak, daha olgun lisan var mıdır acaba? Çünkü gözyaşları pratik, kelimesiz ve cümlesiz bir dildir.”(2) Ama yaşanmışlığın verdiği yaşlar! Annesi olmayan çocuklar mı dersiniz, yavrusu enkaz altında kalmış anne yüreğimi dersiniz? Filistin ve onun dışında tüm mazlum beldelerde gözyaşı döker zulüm diyarlarının içinde... Şairin dediği gibi en nihayetinde gözyaşı anlatır her şeyi... Sözle kardeşliği!

Ama bitecek bu zulüm. Direnişin çocukları büyüyecek. Geçmişin zaferli hayalleri, geleceğe gebe bir sabaha doğacak. Ve geride kitaplarda acı bir mazi olarak anılacak şu günler... Büyük ve toplu bir dirilişe ramak kala, zulüm yerle yeksan olacak... Bir Şehit oğlunun dediği gibi; ‘Döneceğiz ey Hayfa, döneceğiz ey Yafa, döneceğiz ey Na’laya, döneceğiz ey Askalan, döneceğiz ey Kudüs! Ve Mescidi Aksa’da namaz kılacağız. Taşlar ve ağaçlar dile gelecek. ‘Ey Müslümanlar! Ey Allah’ın kulu, bir Yahudi arkamda, gel ve onu öldür’ diyecek...”

Kuran’a sarıldıkça, düşmanları tanıdıkça, bu gözyaşları sevince dönüşecek. Yaşlar diriltecek zaferleri... Ümmet oldukça, vahdet sağlandıkça, benlik bize dönüşünce, intikam alınacak... Filistin, Irak, Keşmir, Çeçenya, Moro, Arakan, Bosna, Mali... Tüm beldeler tevhid bayrağıyla donatılacak ve o bayrak büyük özgürlükler verecek... Yeter ki, Kuran’a sarılalım, enaniyetimizi ‘kardeşlik’ potasında eritip, bir olalım...

1-Şam asıllı bir Şair’e ait.

2-Ali Şeriati

Esra TOPRAK/Söz ve Kalem Dergisi Mart 2013