Îro salvegera şehîdîya wî ye. Ew bixwe belkî hatîye jibîr kirin belkî jî na. Lê belê xebata ku kiriye nehat jibîr kirin.
Piştî şehadeta wî xayîna wiha behsê jê dikir: “Herhal me heskirîkî Xweda kuşt. Ka binêrên, nûr jê belav dibe.” Xwîna ku jê herikîbû di destê wî de lefzê “Allah” nivîsandibû. Kesên ku firseta nas kirina wî dîtibûn digotin: “Me dereng jê fêm kir.”
Berîya ku şehîd bibe dişiğulî ji bo ku bibe hafiz û Quran jiber dikir. Berê jî fakulta Fen Edebîyatî qedandibû. Di cîhada yek û duduwê Çeçen de cî girtibû û qet muslumana bi tenê nehiştibû.

Daîm bi xorta re ‘elaqe dikir û bajar bi bajar digerîya bi xorta re civîn tertîb dikir û Îslamê digot. Kesê ku carekê tenê lê guhdarî kiribe û ne zivirîbe di Çeçenistan de pir hindik in.

Temamê fikrên wî sipartîyê lefzê “Şeref”ê bun. Kesî ku vî lefzî muhafeze bike û lê xwedî derkeve ew dibe însanekî rast. Ji ber vê ji munafiqên ku bi “Rûs” re dixebitin jî ne digot “munafiq”, digot: “Yên ku şerefa xwe wenda kirine”. Ji her tiştî bêtir dixwest ku serbixwe û hur bijî. Wiha digot: “Ji me re dewleta kola nelazime. Emê dewleteke werê saz bikin ku her civak tê de hur bijî.”

Selamî Hişyar / Kelhaamed