Haziran ayının ilk günleriydi. Orta Anadolu’nun boğucu havası vardı dışarıda. Tıklım tıklım dolan otobüsteki konuşulanların birde sınavla ilgili olması insana bir başka azap veriyordu.

Onca sınava girmişti, son sınavıydı ancak bu stresi üzerinden bir türlü atamamıştı. Stresli olmakta haksız da sayılmazdı. Son senesiydi ve son sınavıydı. Üstelik bu sınavın vizesinin de iyi geçtiği pek söylenemezdi. Finalde geçemediği taktirde okulu uzatacaktı. Böyle bir tatsızlığın olmaması içinde epey çalışması gerekti. Nihayetinde öylede yapmıştı.

İçinde bulunduğu azap verici ortamda o kadar huzursuz olmuştu ki, müezzinin Allah’ü Ekber nidasıyla hayal ikliminde buldu kendisini.

Bir hafta önce tanıştığı Hüseyin geldi aklına. Hüseyin dinine bağlı, ağzından kötü söz çıkmayan, diğer öğrenciler arasında bir bakışla fark edilen, siması güven aşılayan biriydi. Sınav stresinden olacak ki, kendisine yapılan nasihatleri unutmuş. Hafızasında sadece “Bu dünya imtihan yeridir.” kalmıştı. Hatırladığı bu cümle üzerine tefekküre daldı. Üniversite imtihanlarıyla gerçek imtihanı bir an düşündü.

Üniversiteyi kim uzatmış ki… Hem öğretmenleri dememiş miydi “Ceketimi buraya assam dört sene sonra mezun olur” diye. Uzatsa bile birkaç gün çevreden gelebilecek tepkiden sonra hayat normale dönecekti. Ya diğer gerçek sınav…

Daha önce işlediği amellere bir vize olarak baktı. Gerçekten de içler acısıydı. “Vizem çok düşük” Diyebildi. Ama biliyordu ki düşük ibaresi kifayetsiz kalıyordu. Ancak Allah’ın af ve mağfiretini düşünerek ümitsizlik girdabından sıyrıldı.

“Yaşadığım anı bir final bilip, zararın neresinden dönersem kardır” Diye mırıldandı. Dört seneyi nasıl heba ettiği bir yana, bu süre zarfında o kadar yakınımda ve bir bakışla fark edebilecek bir şahsiyeti nasıl da fark edemedim.” Diye hayıflandı. Oysa ne kadar da takılmıştı Hüseyin’in arkadaşlarına. Gerçekten de bakmakla görmenin farklı şeyler olduğunu anladı. Zihninden uçuşan son söz “fark edebilmek” oldu.

Artık ineceği durak gelmişti ama bu evinin bulunduğu sokağın durağıydı. Varacağı son durağı düşünerek evin yolunu tuttu. İbrahim sesine karşılık arkasına döndü. Çağıran Hüseyin idi. Hüseyin’in selamına karşılık verdiğinde, müezzinin son sözleri “Allah’u Ekber, Allah’u Ekber, La İlahe İllellah” yankılanıyordu.Yoldaki konuşmayla camiye girerken, içinden “Finallerim İyi Geçmeli”  dedi.

HAFTANIN YAZISI

Hür Ömer / Konya – Yaş: 23