Bir gecenin en karanlık zamanında, Hira’daki davanı ilettin bana.  Bir Mart ayının baharında, sevdanı nakış nakış işledin bedenime. Ve sadece Sen var oldun bildiğim ve bilmediğim her yerde... Sevdana kendimi hapsettiğim gün, gözümün, gönlümün ve ömrümün tam ortasında davan var oldu. Her kelime de Sen’in adını duydum: Muhammed (a.s). Göz perdemin önünde ve arkasında, hep Sen var oldun, hep Sen YAR oldun. Ve her yer Sen kokuyordun/sun Ya Resûl!

Sen’i arayan gözlerim ayak izini kovalarken, gideceğim son durak Mekke’ydi. Kalbim sonsuz mutluluğun kaynağını bulmak isterken dudağımdan dökülen söz “Muhammeden Râsulullah”tı. Ateşin en yakıcı ortasında, hüzün birikintisini yüklerken aciz bedenime, Sen’in neler yaptığını merak ediyorum. Belki cennet penceresinde, yeni şehitliğe adım atan erlerden müjdeli bir haber bekliyorsundur. Belki de için için ağlıyorsundur, adını duyarken bile salavat getirmeyen ümmetine... Kim bilir?

Ben dayanamıyorum artık Ey Nebî! Su zehir, yastık taş oluyor artık bana. Ve sanki ruhumu cehennem narından oluşan ateş yığınları sarıyor. Rabb’e yöneliyorum sadece! Sen’i anarak, Sana ne kadar vurgun, tutkun olduğumu tüm cihana haykırmak istiyorum. Bilmiyorum, beni duyuyor musun ya da yüreğimin en derininden gelen çaresiz çığlık seslerini?

Sen anılınca her yeri sevinç ve mutluluk kaplıyor ama Sen unutulunca her taraf kahır, her taraf zindan. Ne olur Ey Sevgili, gel tut ‘hiç’liğe sığınan bu yüreğimin ellerinden. Dökülmek için davana, sevdanın yollarına döküldüm. Salat ve Selam Sana’dır!

 

Taha Muhacir / Diyarbakır-Ergani / Yaş 17