Adamın birinin, soğandan başka yiyecek birşeyi yoktu. Başkaları gibi azığa da sahip değildi. Bir gün birisi gelip ona müjde verdi; “Hey dünyanın maskarası, falanca yerde ziyafet var, git oradan nasiplen!” Adam durur mu hiç! Üstünü başını giydi, kollarını sıvadığı gibi hemen ziyafet çekilen yere gitti. Bir kalabalık, bir patırtı vardı ki; sormayın gitsin! Zavallının o kalabalıkta hem elbisesi yırtıldı, bu da yetmezmiş gibi bir de kolu kırıldı. Zavallı adam bir yandan kan ağlıyor, bir yandan söyleniyordu; “Kendim ettim, kendim buldum. Hırsa kapılan açgözlü insan, belasını böyle bulur. Bundan sonra evimden, soğanımla ekmeğimden asla ayrılmayacağım.”

Kendi elinle yediğin arpa ekmeği, kerem sahiplerinin sofrasındaki nefis yemeklerden daha lezzetlidir. Arkadaş; bal diye peşine düştüğün arının iğnesine dayanmalısın. Böyle yapmaktansa elindeki pekmezle yetin, daha iyi! Yüce Allah, nasibine razı olmayan kulu sevmez...