KEŞKÜL

AHDE VEFA -1

Hurma bahçelerinin içinden geçerken, etrafı seyretmeyi ihmal etmiyordu. At üzerinde dolaşmayı severdi. Çok güzel bir at almıştı yakın zaman içinde. Biraz oturmak istedi, atından indi. Ailesi bir köşede oturmuştu. Atı orada bulunan bir direğe bağladı. Ailesinin yanına gitti. Hava çok güzeldi. Böyle güzel bir günde kırlara çıkmışlardı ailece.

Bir ses işitti. Bir at kişnemesi. Atın olduğu yere baktı. Atın ipi uzun olduğu için yakınında bulunan bahçeye yanaşmış meyvelerini yemişti. Bahçenin sahibi çıkmış, atın bahçeden meyve yediğini görünce öfkelenmişti.

Kalkıp bahçeye doğru nefes nefese koşmaya başladı. Henüz bahçenin yakınına gelmemişti ki; bahçenin sahibi eline büyükçe bir taş alıp ata fırlattı. Atın başına isabet eden taş yere düştüğünde, kanlanmıştı. At olduğu yere çöktü. Birkaç dakika can çekiştikten sonra öldü.

Atının gözleri önünde öldüğünü görünce öfkeden gözleri karardı. Elleri titredi. Acısı bir yumruk gibi çöktü boğazına. Tüm öfkesiyle bahçe sahibinin üzerine hücum etti. Gözleri dönmüştü. Birbirlerine girdiklerinde bahçe sahibi yere düştü. İçinden taşan tüm hiddeti ile bahçe sahibini hırpalamaya başladı. Adam öfkesinin kurbanı ve başkaca bir öfkenin kurbanı olmuştu.

Yerden kalktığında bahçe sahibi nefes almıyordu. Birkaç dakika bekledi. Öfkesi soğumaya başlayınca, pişmanlığın değiştirilemeyen sonucu ile yüz yüze kaldı. Etrafına bakındı. Önce ne yapacağını bilemedi. Kaçmak tek çare idi. Katil olmuş, bir cana kıymıştı. Bir gören olup olmadığını anlamak için etrafa göz gezdirdi. O anda başına aldığı bir darbe ile yere yığıldı. Gözlerinin önü buğulandı. Etrafı göremiyordu. Karşısında iki insan silüeti öylece duruyor, kulağına yarım yamalak; ağlayan insan sesleri, feryad eden kadın sesleri geliyordu. Bir cana kıymış, öldürdüğü adamın çocukları tarafından yakalanmıştı.