Umrunuzda değilim... Çünkü sizin çocuğunuz değilim... Olmadın... olamazsın... Çünkü biz sen olmadık ki hiç!.. Biz bize benzeyenleri model aldık hep!.. Devirme acı yüklü gözlerini, Dünya karanlığında gömülü kalmış vicdanlarımıza doğru.. Ey adı Cennet konulan çocuk... Sen; kanlar içinde kalmış, kundağının içinde uykularında ölüme yakalanmış.. bombalarla, füzelerle, mermilerle ölümün üzerine yürüyen kutlu bir Şehadetin adısın… Zulüm ve haksızlıklar karşısında savaşan bir dinin müjdeleyici baharısın... Sen boynundaki iple, sana salıncak kurarlarken Rabbine İsmail’ce adanmış bir teslimiyetin tevekkülüsün... Biz ise; üzerimizi örten ölü toprakla, içerisinde bulunduğumuz uyuşuklukla, vicdanı muhasebeden yoksun kalplerimizle ve düşünceleri körelmiş paslı bir demir misali tufanları bekleyen aciz bedenleriz... Unuttuk biz emaneti... Kaybettik bize miras kalan vahdeti... Kaybettikte Ebreheler sardı ümmeti... Ebabillerden bekledik ümidi... Oysa sen elinde saban taşlarıyla destanlar yazdırdın... Dünya adaletsiz, çocuk... Dünya zorba... İnsanlar uykuda... Suskunluk had sahfada... Bu kekeme, toz ve duman sözlerim acılarına tarifsiz! Sana gelirken, seni yaşadığım gün anlayacağım…

İlknur Koca / Çermik - Yaş: 24