Yaşıyor muyuz?

Selamünaleyküm. Nasılsın? Yaşıyor musun? E, bu yazıyı okuduğuna göre yaşıyorsun tabii. Peki, gerçekte yaşıyor musun? Yoksa yaşayan bir ölü müsün?

Yaşayan ölü nasıl olunur? Kabre seninle gelmeyecek, arkanda kalacak, hatta bırakalım kabri yarın bile senin yanında olmayacak şeyleri hayatının merkezine aldığında yaşayan bir ölü olursun. Bu şey insan olmuş, iş olmuş veya bir eşya, bir makam, bir araç olmuş fark etmez. Bu şeyin büyüklüğü küçüklüğü de fark etmez. Hatta ne kadar büyük şeylerin peşinden koşarsa kalben o kadar tükenir insan.

Hayatta insana lazım olan, insanı Allah’a yaklaştıracak ibadetler, belini doğrultacak kadar yiyecek ve sevgisini, ilgisini esirgemeyecek olan sevdikleridir. İlk ikisinin bize ihtiyacı yoktur. Ancak sevdiklerimizin ilgisi ve sevgisi biraz da bizim onlara olan ilgimize ve sevgimize bağlıdır. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur, demişler. İnsan ailesiyle vakit geçirmezse, huzur bulmak için kurduğu yuvada huzursuzluğa duçar olmaz mı?

Hatırlar mısın sofra hazırken sürekli bir şeylerin telaşına düşüp, sofraya çok geç oturup da birlikte yemek yiyemediğimiz annelerimizi? Yemeğin tadı tuzu kalmazdı, öyle değil mi?

İşten geç gelen ve yemekten sonra uzanıp TV seyrederken kumanda karnının üstünde uyuyan babalarımız peki? Bu durumları birçoğumuz yaşamışızdır. Yaşamayan varsa ne mutlu ona.

Biz kumandayı alırken karnında sensör var gibi birden irkilerek uyanan ve kumandayı alıp biraz gezindikten sonra yeniden uyuyan babalarımıza ne çok içerlerdik değil mi? Bizimle ilgilenmiyor, uyuyor ama kumandaya dokununca nasıl da kendine geliyor diye.

İşte can… Biz şimdi uyumuyoruz da. Ayakta uyuyoruz. Elde telefon, gözler açık, kafa uyanık ama aslında dünyadan bihaber. Birilerinin beklentileri, sosyal medya, video derken günün sonunda en çok ilgiyi telefonlarımız görmüş olarak geceye ulaşıyoruz.

Bu, evde bulunduğumuz zamanlardaki durumlar. Evde olmadığımız, çalıştığımız, kadın isek ev işi yaptığımız vakitleri de buna eklersek evde ilgi bekleyen miniklerin ve hatta büyüklerin ne çok yıprandığını anlarız.

Bugün ilgi istemesinden rahatsız olduğumuz çocuğumuzun yarın biz ilgisini isteyeceğiz. Bugün “Neden bu kadar ilgili ki?” dediğimiz yavrularımız hakkında yarın “Neden odasına çekiliyor, yanımıza gelmiyor?” deriz Allah muhafaza.

Bugün ilgisinden rahatsız olduğumuz sevenlerimiz de ilgilerini bizden kestiği zaman anlarız aslında ilgilenilmenin –tabiri caizse- hayat bahşeden bir dokunuş olduğunu. Ayaz vurmuş ve kurumuş bir gül gibi başımız öne eğildiğinde artık ne o huzur geri gelir, ne de o ilgi eskisi gibi olur.

Rabbim sevdiklerinin ilgisinin ve sevgisinin kıymetini bilenlerden eylesin cümlemizi.