Yüreğimizdeki Yangın Bebeklerin Donmasına Engel Olamıyorsa
İçimizi yakıp kavuran bu yangın Gazze’deki küçük bebekleri donmaktan kurtarmalıdır.
Çırpınışlarımız bir yol açmalıdır.
Çaresizliğimiz çareler üretmelidir.
Şunu tam olarak gördük ki Gazze'ye ne bir dost var ne de yaran.
Birkaç yalın ayaklı mü’min olmasa ne bir taş atan var ne bir el veren.
Rablerine iman; en büyük azıkları, silahları, dayanakları...
Ama bir şeyler yapılmalı yine de. Tamam yapamayacağımız şeyler var. Ama yapabildiklerimiz de var.
Cihad edecek kadar bir izzet payımız yoksa bile zillete batacak kadar bir halimiz de olmamalı.
Ne yapıp edip Gazze'ye yollar bulmalıyız. Plan programlar yapmalıyız.
Bu illa biz gideceğiz anlamında değildir. Ama en azından yardımlar ulaştırabilecek, ilaçlar ulaştırabilecek etkide olmalıdır.
Madem iktidarlar, devletler Gazze’ye yardım etme şerefine layık olmuyorlar. O zaman bu şerefe nail olmaya hepimiz bir adayız.
Dernekler, vakıflar, camialar, cemaatler her biri bir adaydır.
Bu anlamda bir çağrımız var:
Tüm herkese bir çağrı. Hem açık hem acil bir çağrı.
Hem de başkasına devredemeyeceğimiz, bizi çağıran bir çağrı.
Kim ne yapabiliyorsa onu yapsın çağrısı.
Gazze'ye nasıl yardım edebiliriz?
Gazze'ye nasıl yardım götürebiliriz?
Gazze için ne kadar yardım toplayabiliriz?
İcra makamlarını nasıl harekete geçirebiliriz?
Bunlar üzerine hesaplar yapılmalıdır.
Gazze özel gündemleri oluşturulmalıdır. “Somut ne yapılabilir?” üzerinde konuşulmalıdır. Kararlar alınmalıdır.
Özellikle buna İslami Sivil Soplum Kuruluşları, cemaatler, oluşumlar öncülük etmelidirler.
Bu anlamda;
Adımız, sanımız, vakfımız, derneğimiz, cemaatimiz her ne ise ortak adımız Gazze olmalıdır.
Tamam vahdet istenilen; ama zor olan. Fakat en azından Gazze de vahdet olmalıdır. Birbirlerinin yüzüne bakmayı istemeyen varsa bile Gazze denilince tebessüm ile el ele vermelidir. Gazze de yollar çakışmalıdır.
Ortak söylemler ortak eylemlere dönüşmelidir.
Ne yapıp edip yollar bulmaya yollar açmaya uğraşmalıdırlar.
Açık-gizli, az-çok bu şerefli acıya derman olmalıdırlar.
Umutsuzluk, tükenmişlik yerine bir ufuk açmalılar.
Hatta tüm tecrübe, birikim ve enerjilerini Gazze cephesinde birleştirmelidirler, harcamalıdırlar.
Neden özellikle STK’ lar, cemaatler derseniz?
Çünkü Gazze konusunda şu an sahada onlar var da ondan. Şartları zorlayanlar onlar.
Elini ve gövdesini taşın altına koyanlar onlar. “Ne yapabiliriz?” çırpınışına bir çıkış yolu olanlar onlar.
Bu açıdan bizler de fertler olarak bu yapı ve kuruluşları Gazze adına desteklemeliyiz.
Acılarını dindiremiyoruz madem; açlıklarının dinmesine bir vesile olalım. İlaçsızlıklarına bir merhem olalım. Üşümelerine bir yorgan olalım.
Bu anlamda onların Gazze’ye yardımları ulaştırmalarına vesile olalım.
Gazze’yi yalnız bıraktığımız gibi onları da yalnız bırakmayalım.
