Bayramımız kutlu olsun! Eydiya me piroz be!

Ümmet olarak yeni bir kurban bayramındayız. Dualarımız yoğun, telaşımız yoğun ve çabalarımız yoğun…
Dünyanın neresinde olursak olalım ve hangi şartlar altında yaşıyor olursak olalım, yüreklerimiz Allah için çarpıyor, dillerimiz lebbeyk diyor ve Allah Ekber diyor…
Ve bu sesler aynı zamanda bir sevgi seline dönüşüyor.
Bayramların bir adı ibadet ise, diğer adı da, kelimenin tam anlamı ile sevinçtir!
Selamlaşmak, ziyaretleşmek, kucaklaşmamızı ve yardımlaşmak… Hepsini de karşılığını sadece Allah’tan bekleyerek yapmak…
Her biri birer ibadet…
Bir yanımız kan ağlasa da diğer yanımızla sevinebilmemiz güzeldir ve belki de hakkımızdır. Ama eğer bu sevinç bize darda olan kardeşlerimizi unutturuyorsa, işte bu hayra alamet değildir.
Darda olan mazlumları ve dindaşlarımızı unuttuğumuz yok, ama onlara karşı yükümlülüklerimizi ne ölçüde yerine getirdiğimiz de, üzerinde düşünmemiz gereken önemli bir sorudur.
Örneğin, bugün 8 milyarı aşan dünya nüfusunun neredeyse iki milyarı biz Müslümanlarız.
Bu tabloya göre belki sayı olarak sevgili Peygamberimizin, "evlenip çoğalınız, çünkü kıyamet gününde çokluğunuzla övüneceğim” yönündeki tavsiyesine uyuyoruz, ama amellerimizi Peygamberimizin amelleriyle karşılaştırdığımızda, iftihar edeceği bir sonuç çıkarabildiğimizi söyleyemiyoruz. Çünkü çoğu yerdeki halimiz inancımızın bizden istediği hal ile hiç mi hiç örtüşmüyor. Çünkü büyük çoğunluk oluşturduğumuz ve semalarında beş vakit ezanın yankılandığı ülkelerimizde bile rejimlerimiz İslam’a karşı savaş halindedir. Çünkü bayramlarımızda bile zalimlerin kanımızı akıtmalarına engel olamıyoruz. Ve çünkü biz Müslümanlar da bazı amelimizle Allah’a karşı bir isyan hali ve bir savaş hali yaşıyoruz.
İşte bayramlar kötü hallerimizden arınmamız için de büyük bir nimettir. Unutmayalım ki, kurduğumuz pazarlar, kestiğimiz kurbanlar, yaptığımız alışverişler ve gerçekleştirdiğimiz temaslar da mutlaka iyi veya kötü olarak bize dönüyordur.
Bayramınızı da hüzün ile sevincin iç içe olduğu bu duygularla kutluyorum.