İnsan... Yaratılmışların en derini... İnsan bir karmaşa, insan bir dinginlik... İnsan ki deli cesaretine sahip insan ki korkakların en zelili... Alemler içinde bir alemde zıtlıklardan kaim olan bir halife... Aciz ve savunmasız... İnsan bir mana delisi... Değerini bilmek isteyen bir meczup... Feyzi Hîndî’nin betimlemesiyle:
“Gökten yücesin, topraktan bayağı
Yokluk zulmetiyle bağlıysan, toprak
İlahi nurun tecelligahı isen, arş”
Nereden geldim, neredeyim, nereye gidiyorumu soran, varlığının geleceği için endişeli. Bir var olma savaşı içinde mahlukatın en şereflisi. Bu keşmekeş içinde varlığına can suyu olan Rabb’ini bulan “arş”, tüm zerresiyle Rabb’ini bilen ancak şımarık bir çocuk edasıyla ondan kaçan, kaçtığını sanan, “yokluk zulmetine bağlı olan” toprak. “Kulun bütün haysiyeti mümin oluşunda” der Cemil Meriç. Öyle ya mümin olmak varlığına anlam katmaktır, varlığındaki manayı bulmaktır. Ebediyetle bağ kuran bir manayı. En sonunda rüzgarın savurduğu kuru bir çer çöp gibi olacak şu dünyada, her şeyin üstünde kudreti olan Rabb’i bulmak, yaratmasını, azametini her zerresinde hissetmekle tatmin olmuştur mümin.
Bazen şaşar, bazen küser, unutkandır isyan eder ama O yüce manaya muhtaçtır. O’nsuz bir hiçtir. Her şeyin sonlu olduğu bir alemde ebedi bir Rahman’a, merhamet ediciye muhtaçtır. O’nsuz gariptir insan. Bocalar ve boğulur. O’nsuz hırçın dalgalar gibidir, hep bir savaş içinde. O’nu bulan dingin bir denizdir, her damlası bir okyanus olan.
İçimizin yangınlarının cevabı O’nda. Kalbin dinginliği, ruhun tatmini O’na şartlı.
Necip Fazıl’ın deyimiyle:
“Rabbim, Rabbim, Yüce Rab! Alemlerin Rabb’i sen!
Sana yönelsin diye icad eden kalbi sen!
Senden uzaklık ateş, sana yakınlık ateş!”
Sana yakınlık ateşiyle yananlardan eyle Rabb’im!
Özkan Yaman
Dr. Abdulkadir Turan
Abdullah Kavan
Kenan Çaplık
Mahmut Ensar
Nezir Tunç
Abdullah Aslan
Mehmed Göktaş
