Kişinin kendisine ebeveyninden sonra en yakını kardeşidir. Kardeşler arasında aynı anne babadan gelme, aynı çatı altında büyüme, hatta çok zaman aynı his ve duyguları paylaşma gibi diğer akrabalardan farklı olarak pek çok müşterek taraflar bulunmaktadır.

Kardeşler, birbirlerini tamamlayan bir bütünün parçaları gibidirler. Hiçbir şey bu birliği bozmamalı, kardeşleri birbirlerinden uzaklaştırmamalıdır. Büyük kardeşler, küçükler için anne baba gibidir. Öyle ki babasını kaybeden insan abisini baba gibi bilir, annesini kaybeden de ablasını anne gibi kabul eder.

İşte bu gerçeği Peygamberimiz (SAV) şu hadisleriyle çok veciz bir şekilde ifade buyurarak kardeşlerin hak ve hukukunu bildirmiştir: “Büyük kardeşin küçük kardeşler üzerindeki hakkı, anne babanın çocukları üzerindeki hakkı gibidir.” (Beyhaki, Şuabu’l-İman) Yine Efendimiz (SAV) bir başka hadislerinde, “Kardeşlerden en büyüğü baba mesabesindedir” (Beyhaki, Şuabu’l-İman) buyurmuştur.

Bazı dünyevi meselelerden ötürü kardeşlerle olan irtibatı kesmek, yabancılaşmak, uzak durmayı tercih etmek hiçbir şekilde hoş karşılanmayan bir davranıştır. Aynı şekilde kardeşlerden birinde inanç yönünden bazı kusurlar, eksiklikleri varsa imkân nispetinde onların telafisine çalışmak, onları hakka ve hakikate ısındırmaya gayret etmek yine kardeşlere düşer.