Uluslararası araştırmacılardan oluşan bir ekip, Avrupa ile Asya arasında Hazar Denizi’nden Güney Amerika’daki Titicaca Gölü’ne kadar dünyanın en önemli tatlı su kaynaklarından bazılarının, yaklaşık 30 yıllık bir süre boyunca yılda kümülatif olarak yaklaşık 22 gigaton su kaybettiği ve bunun ABD’deki en büyük doğal rezervuar olan Mead Gölü’ndeki su hacminin 17 katı olduğu sonucuna ulaştı.

Science dergisinde yayınlanan araştırmanın baş araştırmacısı ve Virginia Üniversitesi'nde yüzey hidroloğu olan Fangfang Yao, ‘doğal göllerdeki su azalmasının yüzde 56’sının küresel ısınma ve insan tüketiminden kaynaklandığını ancak bunda en büyük payın artan sıcaklıklar olduğunu’ söyledi. Şarku’l Avsat’ın Science dergisinden aktardığına göre iklim bilimciler genel olarak dünyanın kurak bölgelerinin iklim değişikliği gölgesinde daha kuru hale geleceğine ve suyla dolu olanların içlerindeki su oranını artıracağına inanıyor ancak araştırma, nemli bölgelerdeki su kaybının da şiddetli olduğu sonucuna varıyor. Yao durumla ilgili olarak “Buna göz yummamak gerekiyor” ifadelerini kullandı. Bilim adamları, uydu ölçümlerinin yanı sıra iklim ve hidroloji modellerini kullanarak yaklaşık 2 bin büyük gölün alanı hakkında değerlendirmelerde bulundu. Araştırmaları sonucunda, sürdürülemez insan tüketiminin, yağış oranlarındaki değişikliklerin, su israfının, sedimantasyonun ve artan sıcaklıkların, 1992’den 2020’ye kadar göllerin yüzde 53’ünde daha düşük göl seviyelerine yol açtığı görüldü. Araştırma ayrıca, sürdürülemez insan tüketiminin Orta Asya’daki Aral Denizi ve Orta Doğu’daki Ölü Deniz gibi denizleri kuruttuğunu, Afganistan, Mısır ve Moğolistan’daki göllerin de su buharlaşmasını artırabilen yükselen sıcaklıklardan etkilendiğini ortaya koydu. Göllerin dörtte birindeki su seviyeleri ise, genellikle İç Tibet Platosu gibi uzak bölgelerdeki baraj inşaatlarının bir sonucu olarak yükseldi.