Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem efendimiz bir hadisi şerifinde:

“Sizler benim ashabımsınız (arkadaşlarımsınız). Benim kardeşlerim de beni görmedikleri hâlde bana inananlardır. Mutlaka ben Rabbimden sizinle ve beni görmeden iman edenlerle gözlerimi aydınlatmasını istedim.”(1)

Bu hadis Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’i görmeden seven ve O’na iman bağıyla bağlanan nesle güzel bir müjdedir.

“Gökteki yıldızlar…” misali olan ashab gibi olamasak da bizler de kendi zamanımızın ashabı olabiliriz. Bunu başarmak için belki biraz çabalamak gerek. Ashab gibi “Anam babam sana feda olsun ya Resulallah” sözünü candan ve içtenlikle söyleyip O’nun gereklerini yerine getirirsek neden olmasın!

“Kişi sevdiğiyledir” diye buyuran Peygamber Efendimizle olmak için O’na tıpkı ashabı gibi bağlanıp, onlar gibi ağzından çıkacak her söze amade bir şekilde hazır olsak neden olmasın!

“Size iki şey bırakıyorum; onlara sımsıkı tutunursanız dalalete sapmazsınız: Biri Kitabullah / Kur’an, diğeri ise sünnetimdir”2 diye bize kurtuluş yolunu gösteren Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem’in bize bıraktığı Kur’an mirasına sarılırsak, Allah azze ve celle’ye olan sevgimizi, sünnette tutunup sarılmakla da Peygamber Efendimize sevgimizi göstermiş oluruz.

“Beni görmeden iman eden kardeşlerim” sözüne mazhar olarak onun çağımızdaki ashabı olmayı ister ve tavsiye ettiği iki şeye tutunursak neden olmasın!

“Şüphesiz Allah Ramazan orucunu farz kıldı. Ben de Ramazan gecelerini ihya etmeyi sünnet kıldım. Her kim inanarak ve sevabını Allah'tan bekleyerek Ramazan'ı oruçla, gecelerini namazla ihya ederse, anasından doğduğu gün gibi günahlarından temizlenmiş olur” diyerek bize kirlenen ruhumuzu temizle fırsatını sunan Peygamber Efendimizin sözünü dinleyip içinde bulunduğumuz Ramazan ayını onun bize öğrettiği gibi ihya edersek zamanın ashabı olmamız yolunda bir engel kalır mı?

Allah’ın ve Peygamberin sevgisini kazanırsak, zamanın ashabı için gerekli takva ve ihlas’a kavuşursak kurtuluş ve iki dünya saadeti neden bizim olmasın!

Kaynak:

1. Ramûzu’l-Ehadis s. 361, 4460 hadis (Ebu Nuaym, İbn-i Ömer’den) Hayatu’s-Sahabe. II, 567-568

2: Tirmizî, Menâkıb: 31; Müsned, 3:14, 17, 26)