`Hizbullah Gerçeği`
“Barış süreci” sarmalının yarattığı belirsizlikleri de kullanarak Kürtler içerisinde alternatif olma peşindeler

‘Kutlu Doğum Haftası’ bahanesiyle Diyarbakır Dicle Üniversitesi’nde başlayıp İstanbul başta olmak üzere birçok üniversiteye sıçrayan, çatışmaların yaşanmasına neden olan Müslüman Gençlik çıkışının içerdiği mesajları doğru okumaya ihtiyaç var. Bu çıkış toplumsal gericilik birikiminin sadece yoksulluğun kol gezdiği mahallelere sıkışıp kalan değil üniversiteler düzeyinde de nasıl bir yaygınlık ve derinlik kazandığını gösteriyor.

 

 

Kirli savaşın çocuğu olarak `90’lı yıllar boyunca devletin besleyip kullandığı Hizbullah çeteleri bugün farklı bir yüzle örgütleniyor. Özellikle Kuzey Kürdistan coğrafyasında çeşitli isimler altında “STK”lara sahipler. Bunlar azımsanmayacak bir kitleyi seferber edebiliyorlar. Örgütlenme modeli olarak kitlelerin yaşam ve sosyal ihtiyaçlarına seslenen biçimler geliştiriyorlar. ‘90’lı yıllardan farklı olarak bugün Hizbullah, Lübnan Hizbullahı ve Filistin Hamas’ının yöntemlerini kullanarak örgütleniyor.

 

Çoğunluğu Kuzey Kürdistan’da olmak üzere farklı isimlerle kurdukları yüze yakın derneği ‘Peygamber Sevdalıları Platformu’ adı altında topluyor, özellikle 2007’den sonra geniş katılımlı mitingler örgütlüyorlar. Felsefi olarak, iktidarlaşan AKP’den farklı olduklarını iddia eden fakat onların olanaklarını kullanmaktan da geri durmayan cemaat tarzı bir ağ örgütlenmesine sahipler. “İnsanlığın bütün sorunlarının çözümünü İslamın öğretilerinde” gören bir anlayışa sahipler.

 

 

Toplumsal gericilik birikimine yaslanırken özellikle Kuzey Kürdistan’da çeşitli adlar altında varoluşlarını sadece İslami kimlik altında sürdürmüyorlar; Kürt kimliği de ayırdedici bir nitelik kendilerini tanımlamada. Kendilerini Kürt halkının taleplerinin savunucusu olarak da ifade ediyorlar. “Kürtçenin resmi dil olması ve başta eğitim, öğretim olmak üzere Kürt halkına her alanda Kürtçe ile hizmet verilmesi” gibi talepleri dile getiriyorlar.

 

“Barış süreci” sarmalının yarattığı belirsizlikleri de kullanarak Kürtler içerisinde kendilerini daha fazla gündemleştirerek alternatif olma peşindeler. Bu tehlikeyi hafife almamak gerekiyor. Lübnan’da Hizbullah, Filistin deneyiminde bir Hamas gerçekliği var karşımızda. Her ikisi de sol, ulusal kurtuluşçu hareketlerin bıraktığı boşluk, yalpalama ve belirsizliklerden güç devşirdiler.

 

Tehlikenin Farkında Olmak!
Bunlar geçmişteki o kanlı cinayetlerini unutturma, kendilerine karşı derinlere işlemiş toplumsal tepkiyi yumuşatma çabasındalar. “Evet, o işler yanlıştı, olmamalıydı, aşırıya kaçıldı ama kimse ‘Kürt’ ya da ‘yurtsever’ olduğu için öldürülmedi. Öldürülenlerin çoğu bu harekete bir biçimde katıldıktan sonra ihanet edip yoldan çıkan döneklerdi.

 

Yani aslında hareketin kendini savunma eylemleriydi…” lafebeliğine sarılıyorlar. Özellikle o dönem çocuk yaşta olan yeni kuşaklar içerisinde bu propagandayla kendilerini aklama yoluna gidiyorlar. Bunların sütten çıkan ak kaşık olmadıkları Kürdistan sokaklarını balta ve satırlarla istila ettikleri, Turan Dursun gibi aydınları, yüzlerce Kürt gazeteciyi vahşice öldürdükleri her yeri geldiğinde hatırlatılmalı. Toplumsal hafıza bunları özellikle yeni yetişen kuşaklara aktarmalı.

 

 

Öte yandan bunların tabanını -İran, Cezayir ve Lübnan örneklerinde de olduğu gibi- ağırlıklı olarak küçük esnaf ve yoksul kesimlerin oluşturdukları dikkate alınarak onların dinsel inançlarının gözetilmesinin yanında (“sivil Cumalar” bunun örneğidir) ekonomik ve sosyal hak talepleri ve sıkıntılarını da dikkate alan alternatif politikalar ve çözüm önerileri üretilmesi gerekir. Kent ve kır yoksullarına yönelik olarak onların günlük yasamdaki sıkıntılarını hafifletmeye yönelik toplumsal dayanışma, kooperatif tarzı örgütlenmeler ve imece usulü gibi yöntemlere dayalı alternatif politikalar ve ağ tipi örgütlenmeler geliştirilmeli.

 

Diyarbakır, Hakkari, Van gibi Kürt illerinde özellikle kadınlara yönelik bu tip kimi örgütlenmeler ve pratikler var. Bunları bir üst düzeye çıkarıp genelleştirmek gerekiyor.BDP, elindeki belediyeler aracılığıyla bu açıdan anlamlı örnekler yaratabilir.

 

Hâlbuki “barış süreci” ilerledikçe bugüne kadar tek bir hedef etrafında ‘birleşik’ bir duruşu sergileyen yurtsever hareketin saflarında sınıfsal çelişki ve saflaşmaların kendini giderek daha belirgin ve şiddetlenerek hissettirmesine paralel olarak Hizbullah gibileri “umulmadık” gelişmeler kaydedebilir. Onun için bu tehlikeyi küçümsemek öldürücü bir dar görüşlülük olur.

 

AKP, Gülenciler, Hizbullah arasındaki ilişki her ne kadar rekabete bürünüp yer yer çatışmalı da seyretse ortak düşman olarak belledikleri işçi sınıfı, emekçiler, ezilenler söz konusu olduğunda birlikte hareket etmekten imtina etmedikleri-etmeyecekleri aşikâr. İhtiyaç duyduklarında birbirlerine yaslanmaktan, birbirlerini kullanmaktan geri durmayacaklardır. O yüzden bunlara karşı çok yönlü etkin bir mücadele şart.

 

[Alınteri`nin Mayıs 2013 tarihli sayısı]