Mustazaflar kervanına yeni bir yolcu var. Hem de dirilişin merkezi olacak bir beldeden. İsa’nın (a.s.) ineceği topraklardan. Resulullahın fazlı hakkında mütevatir sözlerinin varid olduğu topraklardan. Şam topraklarından… Her ne kadar yeni olmasa da bu yolcu, yeni sayılır diğer yolculara göre. Ama en acayibi buna sevinmem mi lazım yoksa üzülüp ağlamam mı? Gecenin en karanlık olduğu vaktin güneşin doğuşuna en yakın olan vakit olduğunu bildiğimden Rabbime şükretmeli miyim? Yoksa bu yazıyı yazdığımda hissettiğim soğuğun kaç katını hissedip ölen çocukları hatırladığımda ağlamalı ve secdeye kapanıp dua mı etmeliyim?

Müslümanların verdiği bedellerle Allahın yardımına an ve an yaklaştığımız için hilafetin gelişine hazırlanmalı mıyım? Yoksa bu beladan dolayı Müslümanların birbirlerinden daha da ayrılmalarından dolayı gözyaşlarına mı boğulmalıyım? Musibetlerin Şam halkının günahlarına kefaret oluşundan dolayı içten bir Elhamdulillah mı çekmeliyim? Yoksa Hama’ da babalarını kaybettikten sonra, bugün çocuklarını kaybeden annelerden dolayı silahımı alıp cihada! mı gitmeliyim? Ve en önemlisi Beşar öldükten sonra sevinecek miyim yoksa ağlayacak mıyım?

Sonucun SEVİNÇ  olması ümidiyle…

Muhammed Nur Yaşar / Diyarbakır (Hani) / Yaş:16