Üniversiteyi kazandığım ilk günlerdi. Heyecanlıydım. Yeni bir hayat vardı önümde artık olgundum insanlara bir şeyler anlatacaktım. İnsanlara davamı anlatacaktım. Ne kadar haklı olduğumu bizzat kendim anlatacaktım insanlar bana inanacaktı. Beni dinleyeceklerdi. Böylece ne kadar haklı olduğumu kendi gözlerimle görüp kendim şahit olacaktım. Kanım kaynıyordu. Daha 18’lik gençtim. Yapmak isteyip te yapamayacağım ne vardı ki. Sayılı günler geçti her zaman ki gibi. Başlamıştım üniversiteye. Bir enerji vardı bende. Patlamaya hazır bir volkan gibi. İçimde ki aşk alevleri içime sığmıyordu. Birileri ile bu aşkı paylaşmalıydım.
Etrafıma baktığımda çok üzüldüm. İnsanların bir derdi yoktu. Nefsin arzuları peşinde dört nalla koşuyorlardı. Ölüm ölmüştü insanlar için. Rabbe verilecek hesap günü yoktu. Ama yıldırmadı bu şeyler beni davamı anlatmaktan. Ben iman etmiştim insanların unutması benim haksız olduğumu göstermiyordu. İnsanların üç şey hakkında konuşmaları çok dikkatimi çekmişti. FUTBOL, KADIN ve SİNEMA. Bendeki o heyecanı anlatma isteğim hala diri idi. Başladım en yakınımdaki arkadaşlarıma davamı anlatmaya. Umudum tükenme noktasına geldi bir an. Şaşkına döndüm tekbir cevapla. “statlar bizim mabedimizdir” sözünü duyduğum an. İçimde ki aşk çok incinmişti. Artık diyecek bir sözcük yoktu benim lügatımda. İçimde ki aşk yok olmuştu. Hazin bir bakıştan başka üzerimde bir şey kalmamıştı. “Ya Rabbi sen yardım et” diyebildim ancak. Umutsuzluk bende alev almıştı. İçimi yakan aşk ateşi değildi artık. Bir umutsuzluk vardı. “...Allah’ın rahmetinden umut kesmeyin. Çünkü kafirler topluluğundan başkası Allah’ın rahmetinden umut kesmez.” (Yusuf Suresi, 87) ayeti beni kendime getirdi. Silkelendim. “Ne oluyor bana? Rabbim bana umutsuzluğu haram kılmışken ben nasıl umutsuz olabilirdim ki?”

Haftanın yazısı

Muhammed Hüseyin Alasulu / Sakarya / 21