Bir de baktım ekmek yok. Eşim: -Hadi, beraber gidelim. Hem biraz hava almış olursun, dedi. Yolumuz manavın ordan geçiyordu. Baktık, manav açık. Sebze, meyve aldık. Salatalıkları ben seçtim. Hepsini özenle seçiyordum. Derken bir tane yamuk salatalık geldi elime. Bir tarafı şişkin duruyordu. “Aman, n’olacak?” dedim. Onu da attım poşete. Sabahleyin salatalık doğruyorum kahvaltı için. Baktım o yamuk olanı almışım. “Nasıl da hatırladım.” dedim kendi kendime. Ve düşünmeye başladım:

-Acaba bu salatalığın aklı olsa, kendisini hatırladığım için sevinir miydi? Yoksa, yamukluğuyla hatırlandığı için üzülür müydü? Acaba iradesi olsa, “Beni yamukluğumla hatırlıyor herkes. Ne güzel! Hep yamuk kalayım.” mı derdi. Yoksa, “Böyle hatırlanma olmaz olsun. Bundan böyle var gücümle çabalayıp yamukluğumu düzelteceğim.” mi derdi. İşte insanların kimisi böyledir. Orda - burda kötü huylarıyla, sivri diliyle, işlediği günahlarla, yaptığı zulümlerle, tabiri caizse yamukluklarıyla hatırlanmak onun için bir şeref(!) kaynağıdır. “Hatırlanayım da nasıl olursa olsun.” der. Fakat bilmez ki bu onun için bir fazilet değil, aksine bir ayıptır, bir kusurdur, bir alçaklık göstergesidir.

Hatırlanmamak pahasına da olsa dosdoğru olmamız duasıyla... Rabbim cümlemizi hayır hasenatlarıyla hatırlananlardan eylesin. Amin

SEVDE GÜLSEVER / ADANA