- Kur’an-ı Kerim’e her dönemde büyük alaka olmuştur. Biz Kur’an ziyafetlerinin ilkini 2002’nin Ocak ayında Hamburg’da yaptık. Muhtelif ülkelere seyahatlerimiz olmuştu. Kur’an yarışmaları sebebiyle Arabistan’a gittik, İran’da bulunduk; özellikle İran devriminden sonra İran’da Mısırlı hafızları davet edip oradaki gençlerin camilerde kabına sığmadıklarını gördük. Merhum Abdussamed’in veya Mustafa İsmail’in kasetlerinden dinlediğimiz, âyetin sonu geldiğinde milletin ‘Allah’ diye bağırması... O coşku...

Yıllar boyu Bosna Hersek’te, Almanya ve Avrupa’nın pek çok bölgesinde Kur’an okumuş biri olarak hiçbir yerde böyle bir coşku görmemiştim. O coşkunun bir dönemlerin İran’ında olduğunu gördüm. 9 yaşımdan 23 yaşıma kadar gece gündüz kulağımda kulaklıkla Kur’an dinleyip okuyan biri olarak, “Ne yaparız da insanların dikkatini Kur’an’ın üzerine çekeriz”in cevabını aramaya çalıştım. Almanya’da görev yaptığım camide yıllarca egzersiz yaptık... Hoca Kur’an-ı Kerim’den âyeti okuyor, cemaat de genel havayı bozmadan ‘Allah’ diyor...

“KUR’AN DİNLEME KÜLTÜRÜMÜZ YOK!”

- Burada bir alışveriş durumu var değil mi?

- Aynen öyle... Bu maalesef Türkiye’de halen yok. İnsanlarımız utanıp çekiniyorlar. Afganlı, İranlı, Pakistanlı Müslümanlar Kur’an dinlerken aynı zamanda Kur’an’ı yaşıyorlar. Ben her zaman yakınıyorum: Bizim insanımızda Kur’an dinleme kültürü ne yazık ki yok!

- Bunda ciddi misiniz?

- Kesinlikle...

- Nedir peki Kur’an-ı Kerim’i dinlemenin adabı?

- Bizde bu kültür bastırılmış şimdiye kadar... Malesef, Müslümanlar İslâm’la neşelenemez hale geldiler. Kur’an okunur, ağlarız; ilahi okunur, ağlarız; cenaze olur, ağlarız... Müslümanların hiç mi gülecek, neşelenecek bir ortamı olmaz? Oysa Müslümanlar neyin nerde olacağını öğrenmeli... Peygamber Efendimiz (sav), “Kur’an okunurken dinleyin. Kur’an okunurken ağlayın. Ağlayamıyorsanız da ağlıyormuş gibi yapın” buyuruyor. Kur’an okunurken ses çıkarmamamız belirtiliyor. Ancak niçin Kur’an okunurken biten bir âyetin sonunda “Allah” demeyelim? Hafızı coşturacak tarzda niye “Allah” demeyelim? Hafızın okuduğu makamı dinleyenler niye takip etmesin?

Hafızın bıraktığı makamdan bir “Allaah” demek... ‘Şu makama geç’ diye ‘kari’ye bir mesaj vermek neden olmasın... Bunların hepsi bir kültür meselesidir... Bir de mana ile alakalı durumlar var... Şam’da hocaefendi kürsüde vaaz eder, hocaefendi “İnnellezine kalû Rabbunallahu” der, devamını millet söyler: “Sümme’s tekamu…” “İlâ ahiril ayeh...” Bu böyle devam eder... Sürekli o bahsettiğiniz alışveriş devam eder. Ne yazık ki, Türkiye’de böyle bir ders kültürünün olduğu yer sayısı yok denecek kadar azdır... Bu Kur’an kültürüdür... Cemaatimiz içinde duygulanan insanlar ‘Allah’ deyip o duygusunu boşaltmak istiyor, ama ‘etrafımdakiler ne der’ diye çekiniyorlar. Utanma, çekinme, kınama, sıkılma olmaz bu durumda... Kınayanın kınamasından korkmayacaksın...

- Evet...

- Maide-i Kur’an dedik... Maide Sûresi’nin son sayfasında İsa (as)’nın havarileri için yaptığı duada ‘maide’ kelimesi geçer...

“RUHLARIN GIDASI KUR’AN’DIR”

Maide, sofra demek... “Ey Allah’ım ne olur bize gökten bir sofra indir” ifadesi geçiyor. İnsanlar hep Kur’an ziyafeti diye biliyor bu organizasyonu... Âyette geçen bu sofra sıradan bir sofra değil, ‘gökten indirilen bir sofra…’ Kur’an’dan daha büyük gökten indirilen bir sofra olabilir mi? Sloganımızda da “Ruhların gıdası Kur’an’dır” dedik.

- Bu bir tepki midir?

- Malumunuz yıllar boyu insanlara “Müzik ruhun gıdasıdır” dediler. İnsanları bununla oyalayıp ruhî bir boşluğa ittiler... İnsan hangi müziği, ne kadar dinlerse dinlesin Kur’an’ın ruhtaki boşluğunu doldurması mümkün değildir. Biri insan mahsulü, birini Allah (cc) göndermiş... Kur’an ruhun gıdasıdır...

Yeni Akit