Selam olsun, örtüyü edebiyle takmaya çalışan, iffetlerini ve hayâsını koruyup, kimliklerine sahip çıkan mümine bacılarıma.
Bazı bacılarımız örtü uğruna okullardan vazgeçtiler, okul kapılarından döndürüldüler, tehditlerle korkutuldular ama elhamdülillah yılmadılar, pes etmediler. Kimimiz bu olaylara kulaklarımızı tıkadık, gözlerimizi yumduk. Kimimiz ise bu uğurda zindanlara atılıp, bu uğurda canımızı bile vermeyi göze aldık.

…
Zaman ilerlemiş ve örtü artık asırlarda, tarihlerde kalmıştı. Hani bir ağacı bulunduğu topraktan alıp, başka bir toprağa dikince, bulunduğu toprağa alışmaya çalışır, belli bir süre sonra meyve vermeye başlar ya, bizler de o hale geldik, örtüyü başımızdan çıkarmakla, çantalarımızın bir köşelerine sıkıştırmakla başladık, bu duruma alışmaya çalıştık, etrafa hayâsızlığın, iffetsizliğin ve çıplaklığın meyvelerini verdik, öyle bir hale geldik ki kendi meyvemizle kendimizi zehirledik.
Belki bu ayıbın bitmesi için gözyaşlarımızı akıttık, özgürlük hakkının, biz başörtülü bacılarımızın elinden alınmasıyla okul kapılarından kovulduk. “Haydi kızlar okula” kampanyaları, projeleri yaptılar, bizi laik olmaya, çağdaşlaşmaya yönlendirdiler, ama “örtüye özgürlük” diyemediler, demediler, başörtü gericilik simgesiydi! Önce okul kapılarından kovdular, sonra da dalga geçercesine gelin dediler, ama çıplaklığınızla, iffetsizliğinizle, başınızdaki örtüyü çıkarıp gelin dediler.
Onlar bizdeki örtü aşkını bilmediler. Bu uğurda canımızı vereceğimizi ama örtüden vazgeçmeyeceğimizi öğrenemediler. Bizler artık seyirci değil birer oyuncu olmalıyız, bu durumlarda kör ve sağır olmamalı, bu ayıbın bitmesi için, bu zulmün sona ermesi için “örtüye özgürlük” demeliyiz ve bunu tüm kalbimizle isteyip, dilimizle tasdik etmeliyiz. Eğer medeni olmaksa bedeni açmak, emin olun hayvanlar bile bizden daha medeni. Selam ve dua ile...
 

Zeyneb Sümeyye Efgan Adana -Yaş: 17