Ah şehadet, güzel sevdam! Seni şizofreni belamla karşılıyorum ya git gide bulanıklaşıyor yazılarım ve hayallerim! Görüyorsun kendimden gitmişim, bitmişim…

Yokluğun cinayet işler gibi, ürpertiyle sarıyor tüm bedenimi! Adının geçtiği tüm ilahileri koyup başucuma; senle uyudum! Sevdanla uyudum! Sensizliği avucuma koydum ve nice kez dua ettim Rabb`e “sensizlik” “sen” olsun diye!

Utanırdım; sana gel demekten! Susar, hülyâlarımda seni anardım! Utanırdım hasretinle yanıyorum demekten! Susar, seni yaşardım! Utanırdım işte, özlediğimi söylemekten! Şizofrenik şairim demekten utanırdım ve büyükçe susardım!

Ve Sen gelirsen her şey değişir, yeniden başlar hayat döngüm. Ama bu sefer sonsuzluğa devam eder emellerim! Haykırışlarının arkasındaki cenneti görebilmek kurtaracak bedenimi! Dudaklarından cenneti duymak yeniden var edecek beni!

Gerçekten geleceğine ve beni “şehid” olarak alıp gideceğine inanmak istiyorum, inatla! Gelmen ümidiyle başımı koyuyorum yastığa! Yine kendime “sen” diye sarılıp dalıyorum ağır ve uzun uykulara, şizofrenik semptomlarımla!

Bu serzenişlerim, sana olan tek gerçeklerim!…