Konu: “Kur’anı Kerim’in emirleriydi”. Hoca elindeki Kuran mealini kaldırarak: “Bakın çocuklar bu bizim yüce kitabımız Kuran-ı Kerim’dir. Bu kitapta bize birtakım emirler vermiştir. Bizimde bu emirlere uymamız gerekiyor.” Dediği esnada Muhammed Ata parmak kaldırıp söz hakkı istedi. “Hocam, dedikleriniz doğrudur. Burada önemli olan nokta bu emirleri ilk kendimizin uygulamasıdır. Mesela siz, hiç Nur suresinin 31 ayetindeki örtünme emrini okudunuz mu? Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.s) bir hadis-i şerifinde bize...” Muhammed Ata henüz sözünü bitirmemişken 6-D sınıfında çirkin bir ses duyuldu: “Çık dışarı terbiyesiz. Aile terbiyesi almamış pis yobaz.” Muhammed Ata çok şaşırmıştı. Çünkü hak bildiği şeyi korkmadan ve çekinmeden söylediği için terbiyesiz olmuştu ve üstüne birde dayak yemişti. Ardından hocanın: “Seni disipline vereceğim saygısız!” tehdidine aldırmamış “Gevşemeyin, üzülmeyin. Eğer müminseniz mutlaka en üstün sizsiniz!” (Al-i İmran/139) ayetini söyleyip dışarı çıkmıştı.

O esnada sınıfta bulunan ve bu olayı bana anlatan stajyer öğretmen arkadaşım bu olayı çok tuhaf bulmuş gelip bana anlatmıştı: “Yaw Allah aşkına bu yaşta bir çocuk nasıl böyle Hak olanı korkmadan söyleyebiliyor? Şaşırdım kaldım Vallahi” diye şaşkınlığını dile getirmişti.

Bende arkadaşıma hiç şaşırmamasını söyledim. Çünkü o isim, fedakârlıkta eşsiz olan bir kahramandan geliyordu. O isim, İslam uğruna ilk kan döken sahabe olan ve “aslanpençesi” lakaplı Sad bin Ebu Vakkas’ın varisinden geliyordu. Tabi ki de asrımızın aslanpençesinin kanıyla, tohumu sulanan bir fidan bu küçük yaşta böyle tavizsiz olacaktı. Bu şaşılacak bir durum değildi. Çünkü onun tohumunu sulayan kan, normal kan değildi. Arkadaşımın şaşkınlığı daha da artmıştı. Ama bu sefer Muhammed Ata’nın öğretmenle olan diyaloguna değil. Bu tohumların bahara nasıl yetiştiklerine hayret etmişti ve şaşırıp kalmıştı.

Hüseyin Demir / Gaziantep – Yaş: 20