Bir gün var günlerden birinde. Bir gün var, başı var sonu yok. Bir gün var ki hasretle beklenen, gözyaşıyla ıslanan, sabırla yoğrulan. Bir gün var ki Kürdün Türke, Türkün Kürde, Arabın Türke üstünlüğünün olmadığının anlaşıldığı bir gün. Bunların yaşanılacağını bilircesine taa 1400 sene evvel günümüze seslenmişti sanki rahmet peygamberi Hz. Muhammed.
Hiç bir ırkın diğer bir ırka üstünlüğünün olmadığını söylerken, bu günleri görüp de söylemişti sanki. Veda hutbesinde bunları söylerken muhatabı orada toplanan yüz binler değil de bizlerdik sanki. Ama unuttuk işte... Bir çok şeyi unuttuğumuz gibi. İnsanız tabi unutabiliriz. Peki ya insanlığımızı unutursak... İnsan, insanlığını nasıl unutabilir ki? Peki ya yaptıklarımız ne kadar insanca?

İnsan toplumsal bir varlıktır, tek başına yaşayamaz diyoruz. Öyleyse birlikte yaşadığımız insanlara nasıl böyle davranabiliyoruz? Severken öldürüyor muyuz yoksa? Belki de hiç sevmemiştik kendimizden başkasını. Her cümlemiz “ben” ile başlıyorsa kendimizden başkasını sevmemişiz demektir. Kendimizden başkasını düşünmüyoruz demektir. Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın edasıyla yaşıyorsak, yaşamamızın ne anlamı var ki? Yanıbaşımızda küçücük bedenler hunharca katledilirken bizler ekran başlarında ah vah ederek vicdanımızın sesini nasıl da bastırıyoruz. Bir anlık üzüntüden sonra, günlük yaşantımıza ve kahkahalarımıza kaldığımız yerden devam ediyoruz. Kan ağlaması gereken yürekler bunları yapan.

Belki tüm bunlardan sonra hiç yüzümüz kalmadı gene de istiyoruz Barış’ı!!! Barışın gelmesine şimdiye kadar fırsat vermediysek de, her ne kadar kapıları çarparak yüzüne kapadıysak da, küçücük bir aralık kaldı kapı arasında. Şimdi gelmeni istiyoruz. Sana o kadar muhtacız ki! Yeni doğmuş bir bebeğin annesine muhtaç olduğu kadar muhtacız sana. Bir kuşun annesinin vereceği bir lokmaya muhtaç olduğu kadar muhtacız. Bombalar altında kalan bir çocuğun tebessüm etmesi için gel. Bir ananın yürek dağlayan feryadını dindirmek için gel. Değmez mi tüm bunlar gelmen için???
Bir gün var günlerden birinde. Bir gün var, başı var sonu yok. Bir gün var ki hasretle beklenen, gözyaşıyla ıslanan, sabırla yoğrulan!

O “birgün” Barış’ın/İslam’ın geldiği/hakim olduğu gün...
 

HAFTANIN YAZISI
SÜMEYYE ÖZTÜRK / BATMAN - YAŞ: 15