Mustafa Karakaş/Doğruhaber

Kimi zaman varil bombaları ile can verdiler. Binlerce öldüklerinde de istatistiktiler, yüzbinlerce öldüklerinde de…

Kimi zaman zehirli gazlarla katledildiler… Çocukların nefes alış verişleri kameralara yakalandı… Daha doğrusu nefes alamamaları ve can verişleri…  Yürekler yandı, gözler ağladı ama onlar… Yani Suriyeliler ölmeye devam ettiler. Bu vahşeti durdurma derdi taşıyan yoktu... Varsa yoksa ulusçu çıkarlar, kuru söylemler, stratejik hamleler…

Kimi zaman Aylan El Kürdi olup denizlerde boğuldular… Sahile vurduklarında “insanlık kendisinden utandı!” zannedildi ama yok, olmadı. Zulüm ve katliam sürdü…

Kimi zaman Doğu Guta `da olduğu gibi açlıktan öldüler… Bir deri bir kemik kalmaları bile firavunlaşan kalplere tesir etmedi.

Şimdi de donarak öldüler…

Lübnan`a gitmeye çalışırken, karlar içinde can verdiler…

Henüz Aylan`ın yaşında ama adı bile bilinmeyen çocukları ile siviller… Anneler… Babalar ve çocuklar… Birer birer başlayan ölümler yüzbinleri geçti… Neredeyse milyonu bulacak…

Anne ve yeşil polarlı bebeğin fotoğrafı da birkaç gün konuşulacak sonra kırmızı tişörtlü Aylan gibi o da unutulacak…