Bismillah

 Kullarına sayısız nimetler veren, muin olan Rabbimiz`in adıyla…

Yakın tarihimizde nice zulümler işlendi. Bu zulümleri iliklerine kadar hissedenlerin sahibi olan Allah ise hiçbir zaman onları yalnız bırakmadı.

“ Artık siz bana, toplu olarak dilediğiniz tuzağı kurun, sonra bana süre tanımayın. Ben gerçekten, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah`a tevekkül ettim. O`nun, alnından yakalayıp denetlemediği hiçbir canlı yoktur. Muhakkak benim Rabbim, dosdoğru bir yol üzerinedir (dosdoğru yolda olanı korumaktadır.)”  ( Hud s. 55,56)

Rabbimiz için mücadele verdiğimiz bu yolda nice sıkıntılarla karşılaştık. Ancak Rabbimiz her zaman bizi yardımı ile destekledi. O yolda yürürken sayısız düşmanla karşılaşıyorsunuz. Herkes bir tuzak ile karşınıza çıkıyor. Ama yardım etti mi kim ne yapabilir ki?

Rabbimizin bize armağanı olan bir bebeğimiz vardı. Akşama doğru garip bir şekilde içli içli çaresiz bir şekilde ağlamaya başladı. Annesiyle ne yaptıysak susturamıyorduk. Belki karnı açtır dedik annesi daha yeni onu doyurduğunu söyledi. Bir bebek için ihtiyacı olan her şeyini karşıladığımız halde, bir türlü sakinleştirememiştik.

Son çare evden biraz çıkarsak dışarda sakinleşir diye düşündük. İlk olarak babamlara gittik. Oraya da girer girmez susturamadığımız bir şekilde ağlamaya devam etti. Mecburen ordan ayrılmak zorunda kaldık. Bir ihtimal biraz sakinleşir düşüncesiyle kayınbabamların evine geçmeyi uygun gördük. Ne hikmetse normalde bizi hiç rahatsız etmeyen bebeğimiz, orda da ne yaptıysak susmadı. Buradan biraz uzak olmasına rağmen amcamlara gitmeye karar verdik.

İçeri girer girmez amcama durumu anlattım. Amcam da beni teselli edercesine inşallah burada bir hal çaresine bakarız dedi. Amcamla sohbete dalmıştık. Tabi aklım çocuğumdaydı. Annesiyle birlikte başka bir odada bulundukları için susup susmadığını bilmiyordum. Biraz zaman sonra eşim beni çağırdı. Çocuğumuz halinden memnun annesinin kucağında sakin, masum bir şekilde etrafa gülücükler saçıyordu. Biz de çok şükür rahatlamıştık.

Bu durum beni ve eşimi oldukça hayrete düşürdü. Amcam da bu duruma çok sevinerek, “elbet bunda da bir hikmet vardır” dedi. Ve bu gece artık geç olduğunu bu saatten sonra gitmemizin uygun olmayacağını söyledi. Çocuğumuz sabaha kadar huzurlu bir şekilde ağlamadan uyudu. Bu durum beni oldukça şaşırtmış, anlam veremediğim bir düşünce seline sürüklemişti. Ertesi gün aldığımız habere göre polis ilk önce bizim eve ordan bizi bulamayınca sırasıyla babamlara, kayınbabamlara tek tek baskın yapmış. Çocuğumuz ağladığı için buralarda kalmamıştık. Çocuğumuzun sükûnete erdiği amcamların evine polis gelmemişti.

Böylece Rabbimiz için çıktığımız bu yolda bizi nasıl da muhafaza ettiğine bir kez daha şahid olduk. Onun izni dışında bir yaprağın bile kıpırdamayacağına iman edenler olarak, yapabileceğimiz en güzel şey secdeye kapanıp ona şükretmek oldu. 

(Dua Yayıncılıktan çıkan ve Ömer Saruhan`ın kaleme aldığı İlahi Armağanlar isimli eserinden derlenmiştir.)

İrem Gültekin