Duyarsızlığımızın yaraladığı, iman kardeşliğimizin acısını daha derin hisseder olduk şu günlerde. Kulaklarımızda, Ortadoğu'nun kanlı coğrafyasında akan kanların sahibi Müslümanların yardım feryatları çınlamakta. Gözlerimizde, yıkılmış koca şehirler, çiğnenen ırzlar, ayaklar altına alınmış iman yüklü bedenler perdelenmekte..

 Bu sahneler ne acıdır ki, bizi artık duaya bile yönlendirmiyor. Alışmışlığımızdan mıdır bilemiyoruz. Ama parçalanmış bir beden, virane olmuş bir şehir, bedeninin yarısını kaybetmiş çığlık çığlığa bağıran masum bir çocuk artık etkilemiyor vicdanlarımızı...

Parçalanmış ümmetin büyük çoğunluğu, 'Bana dokunmayan yılan bin yaşasın.' sözünün kılıf bulmuş hali. O yılanın bir gün kendisine çok acı dokunacağı hakikatinden gafil. Felçli bedenin iman yüklü yüreğiyle ümmetin bu pervasızlığını Allah'a şikayet eden büyük insandan bihaber.. 

Geri kalan bir avuç muhabbet sahibi Müslümanların çaresizliği, gücün azlığı, imkânların yetersizliğine kördüğüm atmakta bizi çıkmaz sokağa sürüklemektedir. 

Efendimiz (s.a.v) in, ' Birbirlerine acımakta, birbirlerini sevmekte ve birbirlerine şefkat göstermekte müminlerin tek bir vücut gibi olduğunu görürsün. ( Bu vücudun ) bir uzvu muzdarip olduğunda diğer uzuvlarda uykusuz kalıp ateşler içinde onun ıstırabını duyarlar.'  

( Müslim ) hadis-i şeriflerini hatırlamaktayız. Müslüman kardeşlerimizin haline dönüp baktığımızda değil bir uzuv bedenlerimizin parçalanmasını hissetmeliyiz en derinden. Masum bedenlerin yaşadığı korku dolu hallerini yaşamalıyız iliklerimize kadar..

Açmalıyız avuçlarımızı Alemlerin Rabbine itiraf etmeliyiz vurdumduymazlığımızı, çaresizliğimizi...

Maddi ve manevi yardım yollarını açmasını... Ve acıdan feryad eden yüreklerin bir gün sevinç naraları attığı anlara şahitlik etmeyi diliyoruz en yakın zamanda..

Tuba SAVRAN