HİCRET YEŞİLBUDAK / DOĞRUHABER

Sürekli beni başkaları ile kıyaslıyorlar.

Misafirlerin yanında sürekli beni şikâyet ediyorlar. Hatalarımı yüzüme vuruyorlar.

Benim TV izlememden şikâyet ediyorlar ama bakıyorum onlar sürekli TV başındalar.

Bir hatama gördüklerinde seni artık sevmiyorum diyorlar. Oysa ben onları her zaman çok seviyorum!

Benimde olumlu yönlerim var ama şımarırım diye söylemiyorlar, söylemek istemiyorlar.

Annem, babam bazen bir şey yaptığımda sen küçüksün diyorlar, bazen de sen artık büyüdün diyorlar. Kafam çok karışıyor. Şimdi ben küçük müyüm büyük müyüm?

Bir hatam olduğunda benden özür dilememi bekliyorlar. Ancak onlar da hata yapıyor ama özür dilemiyorlar.

Ben onlara bir şeyler anlatmak istiyorum. Çoğu zaman önemli bir şey anlatıyorum. Ama beni dinlemediklerini fark ediyorum. Bazen yüzüme bile bakmıyorlar.

Benimle geçirdikleri zaman çok az. Bana ilgi göstermiyorlar.

Sürekli bağırıyorlar!

Arkadaşlarıma karışıyorlar. Benim yapabileceğim şeyleri annem yapıyor. Arkadaşlarımın yanında utanıyorum!

Sürekli odama girip eşyalarımı karıştırıyorlar. Ama orası benim odam değil mi?

Onlara artık hiçbir şey anlatmak istemiyorum. Çünkü beni eleştirip kızmalarından bıktım!

Sevgili ebeveynler; Bu sorunlar,  çocuğunuzun iç sesi olabilir. ÇOCUKLARINIZI BU KARANLIK DÜNYADA BU SESLER İÇERİSİNDE BIRAKMAYIN! Çünkü her çocuk bu sorunların altından güçlü bir şekilde kalkamayabilir. Onlar ile gerçekten ilgilenmelisiniz. Vicdanınızı rahatlatmak için değil, ANNE VE BABA olduğunuz için. Hatta biraz düşünün bu iç sesler size de tanıdık gelecektir. Çünkü bir zamanlar sizlerde çocuktunuz değil mi? Selam ve dua ile…