Rivayet edilir ki, Kıyamet günü cehennem ortaya çıkınca öylesine kükreyecek ki; bütün ümmetler dehşetinden dizleri üstüne kapaklanacaklardır. Allah (cc) buyuruyor ki:

“... Ve sen her ümmeti dizüstü çökmüş (ne olacağını endişe ile bekler) görürsün. Her ümmet amel defterini almaya çağırılır (Casiye: 28)

İnsanlar cehenneme yaklaştırıldıklarında onun öfke ve kükreyişini duyacaklar, bu kükreyiş beşyüz yıllık mesafeden duyulacaktır. O zaman peygamberler dahil herkes kendi derdine düşerek “ben ne olacağım, ben ne olacağım” diyecektir. Yalnız Peygamber Efendimiz (sav) müstesna. O (sav), “Ümmetim ne olacak, ümmetim ne olacak” diyecektir. O sırada cehennemden dağlar gibi bir ateş kütlesi çıkacaktır. Peygamber Efendimiz (sav)`in ümmeti “Ey ateş kütlesi! Namaz kılanlar, doğru-luktan ayrılmayanlar, Allah'tan korkanlar ve oruç tutanlar hakkı için geriye dön!” diye yalvararak ateşi geldiği yere göndermeye çalışacaklar, fakat ateş geri dönmeyecektir.

Bu sırada Cebrail (as)`ın “Ateş kütlesi Muhammed'in ümmeti üzerine yöneldi.” diye seslendiği duyulacaktır. Cebrail, elinde bir bardak su ile gelerek Peygamber Efendimiz (sav)`e uzatacak ve “Ey Allah'ın Rasulü! Bunu al, ateşin üzerine at.” diyecektir. Peygamber Efendimiz (sav) Cebrail'den aldığı bardağı ateşin üzerine boşaltır boşaltmaz ateş sönecektir.

Peygamber Efendimiz (sav), “Bu su nedir? diye soracak, Cebrail (as)`dan şu cevabı alacaktır: “Bu senin ümmetinin, Allah korkusu ile ağlayan günahkarlarının gözyaşıdır. Şimdi ateşin üzerine serpip onu Allah'ın izni ile söndüresin diye sana getirmem emredildi.”

İMAM GAZALİ