Allah dostlarından büyük bir zat, birgün, birkaç talebesiyle bir sefere çıktı. Sefer esnasında karşılarına büyükçe bir aslan çıkıverdi. Talebeler korkuya kapıldı. Telaşla hocalarına baktılar. Hocaları, “Korkmayın!” dedi, “Onun bize zararı dokunmaz” Talebelerine yerinde kalmalarını söyleyerek yanlarından ayrılıp aslana doğru gitti. Aslan olduğu yerde kalmıştı. Aslana yaklaştı. Yelesinden tutup, başını okşadı. Aslan, hiç duruşunu bozmadı. Büyük zat, elini aslanın başından çekince, aslan sükunetle yanından ayrılıp gitti.

Bu durumu gören talebeler hayrete kapılmışlardı. Gözlerine inanamıyorlardı. Hayretengiz bakışlarla hocalarına sordular:

“Aslan sizden korktu sanki? Efendim, nasıl oldu bu?” O zat talebelerine şöyle cevap verdi:

“Allah`tan korktuğumuz için… Kim Allah`tan korkarsa, Onun mahlukatından emin olur...”

Bu konuşmadan sonra Seyrü sefere devam ettiler.

Bir gün de, talebelerinden birinin kafasını kurcalayan bir sual vardı. Hocasının yanına geldi, izin istedi, sorusunu sordu:

“Efendim, Dünyadan kaçınmak doğru mu? Dünya ve içindekilerden kaçmak…”

“El hak, doğrudur!” dedi hocası.

“Yani dünyayı terk edip, hiçbir şey yapmamak mı lazım?”

Mübarek zat, merak içinde parıldayan talebesinin omuzuna elini koyup, “Hayır, öyle değil. Çalışmak lazım hem de çok… Ama burada bize “Dünyadan sakın” diyenler, dünya derken günahı kastedmişlerdir. Günahtan sakınmak gerek…”