Hala aklımdadır; çocukluğumda geceleri kalkar, saatlerce ibadet eder, günahlardan kaçınırdım. Bir gece babamın yanı başında oturuyordum. Bütün gece hiç uyumamış, Kur`an-ı Kerim`i elimden bırakmamıştım. Etrafımızda uyuyan bir takım kimseler vardı. Babama dedim ki; “Şunlara bak, bir teki bile başını kaldırıp iki rekat namaz kılmıyor! Ölü gibi uykuya dalmışlar!”

Babam ne desin:

“A babasının cânı! Elalemin dedikodusunu edeceğine uyusaydın daha iyi olurdu!”

Gururlu kişi kendinden başkasını görmez. Önünde hayal ve kuruntudan bir perde vardır. Oysa Hakkı gören göz bağışlansa, kişinin gördüğü en aciz varlık kendisi olur…

Sadi Şirazi