Dört adam bir mescidde namaza durmuşlar, rüku ve sücuda koyulmuşlardı. Her biri niyet edip tekbir alarak huzur ve huşuyla namaz kılmaktaydı. Bu sırada müezzin içeriye girdi. Adamlardan biri müezzinin içeri girdiğini görünce şaşırdı. Ağzından bilaihtiyar bir söz çıktı; “Müezzin, ezanı okudun mu, yoksa vakit var mı?” Yanında namaza duran diğer adam, namazda olduğu hâlde “Sus yahu, bak konuştun, namazın bozuldu.” Dedi.

Üçüncü adam ikincisine dedi ki: “Onu ne kınıyorsun baba, kendi derdine bak, kendini kına! Sen de konuştun. Senin de namazın bozuldu.” Dördüncüsü sevinçle, “ Hamd olsun ben, üçünüz gibi kuyuya düşmedim, konuşmadım. Benim namazım bozulmadı.” dedi. Hülasa dördünün de namazı bozuldu. Alemin ayıbını söylerken ayıbını görmeyen, ayıp işleyen daha fazla yol kaybeder. Ne mutlu o kişiye ki kendi ayıbını görürse o alınır, o ayıbı kendisinde bulur.

Mevlana Celaleddin Rumi