Kuşun biri acıkmış, yiyecek bir şeyler bulmak için çayırlığa gitti. Orada bir avcı tuzak kurmuş, tuzağın içine de birkaç tane buğday serpmiş yaprakların, otların arasına gizlenmiş bekliyordu. Kuçcağız gelerek onun etrafında dolaşmaya başladı, adamın böyle yapraklara sarınması tuhafına gitti. “Sen kimsin? Neden böyle yeşiller giyinmişsin,böyle tenha bir yerde bekliyorsun, vahşi hayvanlardan korkmuyor musun?” diye sordu.

Adam :

“Ben bir zahidim. Dünyadan el, etek çektim, böyle bir yerde; otlarla yapraklara kanaat edip geçiniyorum.” dedi.

Kuş adama çok soru sordu, adam da cevap verdi. Nihayet kuşcağız o buğday tanelerini gördü.

“Bunlar kimindir?” dedi.

Adam : “Bunlar bana kimsesi olmayan bir yetimin emanetidir.” dedi. Kuş ise yetim malı olmasını önemsemedi: “Çok açım müsaade edersen bunlardan yiyip karnımı doyurayım, çünkü benim zaruretim var zaruri hallerde leş yemek bile mübah olur.” dedi. Adam: “Bu buğdayları bana, beni emin bildikleri için emanet ettiler, yetim malı helal olmaz.” dedi. Kuş çok açtı:

“Ey zahit kişi müsaade et de şu buğdaydan yiyeyim, karnımı doyurayım.” dedi.

“Zaruret hakkında kendine fetva isteme, yetim malı bu, öyle suçlu olursun ki; bana sorarsan zaruretin olsa da çekinmen, haramdan sakınman daha iyidir.” dedi. Kuşun artık dayanacak gücü kalmamıştı, büyük bir iştahla buğdaylara hücum etti, onları yemeğe başladı. Başladı başlamasına fakat tuzağa yakalandı. Kurtulmak için çırpınırken kendi kendine: “Sahtekarların, yalancıların oyununa kananın hali böyle olur.” diyordu. Bunu duyan avcı: “Hayır öyle değil, haksız yere yetim malını yiyen, gözlerini hırs bürümüşlerin layığı budur.” dedi.