DİYARBAKIR - Ergenekon davası sanıklarının sıkıntısı için yasalar değişirken, cezaevlerindeki binlerce kişinin mağdur olduğu bir konu yıllarca dillendirilmesine rağmen bu sorunun çözümü için hükümet ya da Adalet Bakanlığı hiçbir girişimde bulunmamaktadır. Bu çifte standartlık Rana Baran Teyze`de iyice somutlaştı.

 

Diyarbakır D Tipi Kapalı Cezaevi`nde hükümlü iken geçen yılın Ağustos ayında Bayburt`a sevk edilen İhsan Baran`ın 77 yaşındaki annesi Rana Baran, kanser hastası olduğu için oğlunun ziyaretine altı aydır gidemediğini söylemiş ve "ya oğlumu tekrar Diyarbakır`a göndersinler ya da kendisine izin verip görüşmemizi sağlasınlar" diyerek yetkililerden talepte bulunmuştu.

 

Yetkililer ise hiçbir girişimde bulunmayarak bu insani isteğe kulak tıkadılar. Ve 77 yaşındaki kanser hastası Rana Teyze, oğlunu son bir defa görmeden bugün vefat etti.

 

"Ahirette Her İki Elim Erdoğan ve Gül`ün Yakasından Olacak"
Rana Teyze 20 Aralık 2011 tarihinde İlke Haber Ajansı Muhabirine yaptığı açıklamada, 18 yıldır cezaevinde bulunan oğlunun ziyaretine gidemediğini ifade ederek, "ya oğlumu tekrar Diyarbakır`a gönderin ya da kendisine izin verip görüşmemizi sağlayın" diyerek yetkililerden yardımda bulunmuştu.

 

Oğlunun nerede olduğunu bilmediği Bayburt`a sürgün edildiğini söyleyen Rana Teyze konuşmasına şöyle devam etmişti; "Oğlum Adıyaman cezaevinde olduğu için beş yıl boyunca Adıyaman`a, yedi yıl Bingöl`e, üç yıl Elazığ`a gereksiz yere gidip geldim. Tam on sekiz yıl boyunca bu halimle cezaevlerine gidip geldim. Artık ihtiyarım hastayım hiç mi vicdan yok bunlarda, bu hasta halimle artık yapamıyorum. Hiç mi Allah`tan korkmuyorlar. Ahirette her iki elim Erdoğan ve Abdullah Gül`ün yakasından olacak. Kim bu işte sorumlu ise ahirette hepsinden davacı olacağım. Oğlum hırsızlık yapmamış esrar kullanmamış, alıp satmamış, oğlumun tek hatası var, o da Peygamberinin izinde gitmesidir, namaz kılmasıdır, Kur`an-ı Kerim okumasıdır. Şimdiye kadar oğlumdan hiç kimse ve hiçbir çevre rahatsız olmuş değil. Hiç yoktan ehli iman olan oğlumu cezaevine atmışlar. Bu halimle bu hasta halimle beni şehir şehir dolaştırıyorlar. Oğlum Diyarbakır`dayken haftada bir, ziyaretine gidebiliyordum. Hastalığımdan dolayı ayda bir ziyaretine gidip gelmeye başladım. Daha sonra oğlumu hiçbir neden yok iken Bayburt`a sürgün ettiler. Oğlumu Bayburt`a gönderdiklerinde sanki artık oğlumu hiç görmeyeceğim diye içime bir şeyler düştü. Oğlum uzak yerde olduğu için tam altı aydır görüşemedim. Allah`tan korksunlar peygamberden utansınlar. Çocuğumun sevkini ya tekrar Diyarbakır`a çıkartsınlar ya da ona izin verip bizi birbirimiz ile görüştürsünler."

 

M. Salih Keskin - İLKHA