Salona girer girmez bir tuhaflık hissediyor Kardelen. Birden beyninde şimşekler çakıyor. “Allah’ım, ben burayı nerden hatırlıyorum.” diyor kendi kendine. Cilbabının peçesini gayri ihtiyari indirdiğinde ortamın kokusu da tanıdık geliyor ve o an, on küsur yıl öncesi geliyor aklına.

Salon aynı salon, fakat şahıslar farklı. Sahnede kadın-erkek bir arada şarkı söylüyorlar. Sazlar büyük bir coşkuyla çalıyor... Bir kadınla bir erkek çıkıp düet yapıyorlar. Kardelen’in yaşında bir çocuk sahnede solo şarkı söylüyor... ‘O zamanların Kardeleni’ bütün bunlara imreniyor. “Ah, keşke ben de o sahnede olsaydım.” diyor. Allah’ın takdiri işte. Halisane edilmiş bu dua(!)yı kabul ediyor geçici bir süreliğine. Artık Kardelen de sahnelerde... Tek başına ud çalıyor onca büyüğün arasında. İnsanların gözbebeği, annesinin goncası, babasının medar-ı iftiharı oluyor. Hatta ona ud hediye etmek için büyük bir restorantta bir araya gelindiğinde, babasına mikrofon uzatılıp kızı hakkındaki fikri soruluyor. Babasının cevabı şu oluyor: -Bu güne kadar o benim kızımdı. Bundan sonra ben onun babasıyım. Bu ince nüktenin ardından insanlar bir müddet duygu dolu anlar yaşıyorlar. Bundan sonra Kardelen, büyük musiki dernekleri tarafından da sevilen ve sayılan bir şahsiyet oluyor. Kardelen üniversitede de bu işe devam etme hevesinde. Ve AKM’nin gençlik korosunda yer alıyor bir müddet. Hayalleri büyük, hedefleri yüksek... Ulusal bir radyonun Gençlik Korosu’na da çağrılıyor Kardelen. Tam altı yıl sahnelerde geçiyor ve Allah, Kardelen’e acıyıp hidayet nasip ediyor.

Ve Kardelen yine aynı salonda fakat ulvi bir sebeple... Kerbela etkinliğinde duygu dolu anlar yaşanıyor. Herkesin neye ağladığı belli ama Kardelen, Rabbinin kendisi üzerindeki nimetine ağlıyor. “Ya Rabbi!” diyor. “Önce ne için gelmiştim buraya. Şu an ne için buradayım? Rabbim! Şer üzere girdiğim her salona hayır için de girmemi nasip et ki o salonlar aleyhimde tanıklık etmesin. Bu dileğim yerine gelmeden canımı alma Ey Rabbim!”

Sezgin Özbay / Ceyhan - Yaş:27