Aslanın, ceylanı köşeye sıkıştırması gibi köşeye sıkıştırılmıştı. Nefes alışverişi hızlanmıştı. Babasının “Sana mı kaldı İslam? Biz bu kadar sıkıntı yaşarken neden okulunu bırakıyorsun? Bizi düşün... Hem merak etme Allah çok merhametlidir, affeder. Hem sen daha çok gençsin,ilerde daha güzel örtünürsün..”

 

Bu sözler Nurefşan’a o kadar ağır geliyordu ki nefesi daralmış, kendinden geçmişti. Babası odadan çıkınca gözyaşlarına hakim olamadı. “Başörtüsü için yaptığım fedakarlıktan dolayı benimle gurur duyması gerekenler, neden karşımda yer alıyorlar? Ailem neden ahiretimi düşünmüyor? Dünya geçici değil mi? Neden, neden, neden?”

 

Nurefşan köyde gündem olmuştu. Nasıl olurda önü açık, geliri iyi olan bir mesleğin okulu bırakılır? Akıl alacak gibi değil. Ailesinden duyduğu üzüntü verici sözler yetmezmiş gibi konu komşu da onu incitmişlerdi. Hatta onu akılsızlıkla suçlamışlardı. Daha önceleri hiç arayıpta hal-hatır dahi sormayan akrabaları onu düşünmüş(!) olacaklar ki telefonlara sarılmışlardı. Tüm akrabaları onu incitmişti. Kendisine destek olacak kimse yoktu. Nurefşan yalnız kalınca ağlıyordu. Gözyaşları içinde durumunu Allah’a arzuhal ediyordu. İçini Rabbine döküyordu.

 

Üniversitede bu zamana kadar da zor dayanabilmişti Nurefşan. Neler işitmemişti ki şimdiye kadar. Bu zamanda bu örtüyle mi okul okunur diyenlerden tutun da bu sıcakta niçin böyle kapanmışsın diyenlere kadar neler neler... Nurefşan düşünceliydi. Bir taraftan ona el bağlamış gibi görünen ailesi ve geleceği, diğer taraftan ahireti. Eğer örtümü indirirsem yarın Rabbimin huzuruna çıkınca O’na ne derim, dünyam için mi örtümü indirdim diyemem. Ya peki aileme ne diyeceğim. Of of...

 

Nurefşan kesin kararını verir. Ne olursa olsun tüm sıkıntılara katlanıp okulu bırakacağım dedi ve okulunu bıraktı. Bunu ilkin arkadaşlarına söyledi. Arkadaşları yapma, etme, bırakma, örtünü aç sonra yine örtünürsün, geleceğini düşün dedilerse de Nurefşan kararlıydı. Bu işten geri dönmek yoktu. Ama endişeliydi. Çünkü en yakın arkadaşları böyle söylerse kim bilir ailesi ne derdi? Nurefşan valizini toplayıp eve gitti.. Kapı birden açılınca Nurefşan hayal alemindeki dalgınlığından sıyrıldı. Evinde yedi ay kaldı. Ama kendisine yedi asır gibi gelmişti. Her gün ölüp ölüp diriliyordu sıkıntılardan. Nurefşan daha sonra evlenir. Bu evlilik bir kaçış değildi. Daha iyi mücadele etmesine yardımcı olacak bir evlilikti. Yaptığı tüm fedakarlıkların farkındaydı. Asla pişman değildi. Bir daha aynı durumla karşılaşırsam aynı sıkıntılara katlanma pahasına dahi, yine aynı şeyleri yaparım diyordu. Bunu söylerken gözleri o kararlılıkla parlıyordu. Şehitler Allah’ın huzuruna çıktıklarında “Rabbim senin huzuruna kanımla geldim diyecekler.” Ben de ‘’Başörtümle’’ geldim diyeceğim dedi, içi huzur ve mutlulukla dolu olduğu

halde…

 

HAFTANIN YAZISI

Musa Mamiş / Adana - Yaş: 25 / doğruhaber